محمد رضی استرآبادی
(وف 686 ق)، نحوى و عالم امامى. ملقب به نجمالائمه و نجمالدین و رضىالدین. معروف به رضى و فاضل رضى و شارح رضى. از فرارویان و نامآوران علم نحو كه در استرآباد متولد و در نجف ساكن شد. از آثار وى: شرح «شافیه» ابنحاجب، در صرف، معروف به «صرف رضى»؛ شرح «قصائد سبعه» ابن ابىالحدید؛ شرح «كافیه» ابنحاحب در نحو، معروف به «شرح الكبیر» یا «شرح الرضى» كه سیوطى از آن به عنوان كتاب بىنظیر نام برده، و براساس این كتاب او لقب شارح رضى گرفته است؛ حاشیه بر «شرح تجرید العقاید الجدیده و الحاشیه القدیمه».[1]
ع. بخش 1) رضىالدین استرآبادى محمد حسن مشهور به نجم الائمه نحوى معروف (ف. 684 یا 686 ه.ق.) ازآثار اوست: شرح الكافیة در نحو معروف به شرح رضى (ه.م.)، شرح الشافیة ایضا معروف به شرح رضى (ه.م.)، شرح قصائد سبع ابن ابىالحدید.
