(وف 1035 ق)، شاعر و صوفى، متخلص به محمد. وى در آمل تولد یافت و در جوانى بناى جهانگردى گذاشت. چندى در شهرهاى ایران به سیاحت گذرانید و در كازرون از محضر شیخ ابوالقاسم كازرونى، از مشایخ صوفیان مرشدیهى آن روزگار، بهرهمند شد. بعد از آن قصد حج كرد و گویند پانزده سال در مكه ماند و سپس به هند رفت. تقىالدین اوحدى و ملا عبدالنبى فخر الزمانى قزوینى او را در هند ملاقات كردهاند و نظیرى نیشابورى با وى معاشر بوده است. در هند جلالالدین صدر متخلص به رضایى، از میان رجال و مشاهیر هند، بیشتر با وى انس داشت و از وى كسب فیض مىكرد، ولى با این حال او در هند مسافرتهاى بسیار كرده و ظاهر در احمدآباد گجرات از دنیا رفته است. از جمله آثارش: «بت خانه»، كه جنگى از شعر شاعران پیشین است؛ «دیوان» شعر، حدود هزار و پانصد بیت؛ «ساقىنامه».