(س هشتم ق)، دانشمند و شاعر. از مردم روستاى بك، از توابع بخارا، بود. وى سالها در ماوراءالنهر حكومت كرد و مدتها نیز به كسب علم پرداخت. سرانجام، پس از مدتى سیاحت، به دهلى رفت و از مریدان عارف مشهور نصیرالدین چراغ دهلى (م 754 ق)، شد و مدتى در خانقاه او ریاضت كشید. از آثار وى: «نورالعیون»؛ «ام الصفایح»؛ «مرآة العارفین»، در نظم و نثر، به فارسى، در مراتب سه گانهى عرفان: علمالیقین، عینالیقین و حقالیقین.