علي عبدالرسول
علي عبدالرسولي، فرزند عبدالرسول فيروزکوهي مازندراني، متولد سال 1258 خورشيدي در تهران است. وي دوران کودکي و نوجواني‌اش را در کلاس درس پدر گذراند و علوم روز را به خوبي فراگرفت، ولي از همان نوجواني به شعر و شاعري علاقه‌مند بود و در اين هنر، ذوق آزمايي نيز کرده بود؛ بنابراين براي فراگيري فنون و قواعد شعر، نزد عالمان و ادبيان و شاعران زمان خود، همچون ميرزاابوالحسن جلوه و اديب پيشاوري رفت و از محضر آنان بهره‌ها گرفت و خود در رديف اساتيد ادب قرار گرفت.
علي عبدالرسولي که در اشعارش ثابت تخلص مي‌کرد و به ثابت مازندراني مشهور بود، پس از تأسيس دانشگاه تهران براي تدريس در دانشگاه دعوت شد. وي ضمن تدريس به تحصيل دانشگاهي هم پرداخت و در سال 1314 با ارائه‌ي رساله‌اي درباره‌ي عرفان و تصوف، موفق به دريافت درجه دکتري شد.
ثابت مازندراني، در طول فعاليت‌هاي علمي و ادبي خود موفق شد ديوان‌هاي مرحوم جلوه، فرخي سيستاني، خاقاني شرواني و بخشي از ديوان پيشاوري را تصحيح و چاپ کند. و نيز ديوان‌هاي منوچهري و عنصري و سروش اصفهاني و محمود‌خان ملک‌الشعرا را تصحيح کرد، ولي توفيق چاپ نيافت. وي افزون بر اهتمام به امور ادبي و شعري، در زمينه هنر خوشنويسي هم فعال و پرتلاش بود و از اساتيد زبده روزگار خويش بهره فراواني گرفت. خطوط نسخ و ثلث و شکسته را ماهرانه مي‌نوشت و در زمان خود از اساتيد مشهور خط به شمار مي‌رفت.
علي عبدالرسولي، در جريان فعاليت‌هاي علمي و هنري خود مدتي نيز در اصفهان مي‌زيست و در سال 1322 خورشيدي در همان شهر ديده از جهان فرو بست و در تخت فولاد به خاک سپرده شد.
