میرعماد خطاط

فرزند سید ابراهیم حسنى حسینى سیفى قزوینى، ملقب به عماد الملك. ادیب شاعر خطاط مشهور، وى از جمله كسانى است كه خط را فقط به خاطر هنر دوست مى‏داشته، و براى دست یافتن به آن نهایت كوشش را مبذول داشته، در لطافت قلم، و قدرت دست، و خوش سلیقگى، و حسن تركیب كلمات، و دیگر محسنات خط، مهارت و استادى داشته، به طورى كه خط او ضرب‏المثل شده، و خط هر كس را كه بخواهند تعریف كنند مى‏گویند: مثل خط میر مى‏نویسد. از زمان او تاكنون خط احدى به پایه‏ى او نرسیده است. میر در نوشتن خط نستعلیق خفى و جلى اعجاز مى‏نموده، و نسبت به بزرگان بى‏نهایت بى‏اعتنا بوده، و همین سرسنگینى او به قیمت جانش تمام شده، او را نزد شاه عباس به سنى بودن متهم كردند، و اشعار و حالات او را به بدترین وصفى توصیف نمودند، و شاه را نسبت به وى خشمگین ساختند، تا به اشاره‏ى او مقصود بیك مسگر با چند نفر از اوباش همدست شده، شبى او را به قتل رسانید. مدفن او را برخى در بقعه‏ى جنب مسجد تكیه‏ى ظلمات كه ساختمان آن منسوب به همین مقصود بیك ناظر شاه عباس اول و وزیر بیوتات اوست مى‏دانند، و در كتاب خط و خطاطان گوید: در قبرستان مرزغان حوالى محله‏ى طوقچى مدفون گردید. تولد میر، را در حدود 961، و كشته شدنش را در شب جمعه سال 1024 مى‏نویسند. وى صاحب دیوان اشعار است، و كتابى به نام «آداب المشق» به نام او به چاپ رسیده است. پدر و جدش در دستگاه صفویه منصب كتابدارى داشته، و جدش میر حسین على از كتاب و نویسندگان و ساكن قزوین بوده است. استادان خط او را، عیسى رنگ نگار، مالك دیلمى و ملا محمدحسین تبریزى نوشته‏اند. پسرش میرزا ابراهیم، و دخترش گوهرشاد هر دو در خط نستعلیق استاد بوده‏اند.