آقابزرگ حکیم شهیدی مشهدی

(1355 -1285 ق)، حكیم، فقیه و عالم دینى. وى از احفاد میرزا مهدى شهید، معروف به شهید ثالث، یكى از چهار مهدى از شاگردان مبرز وحید بهبهانى، است. مقدمات را نزد پدرش و ملا غلامحسین شیخ الاسلام و شیخ موسى منطقى و میرزا محمد سروقدى در مشهد خواند و بعد به تهران آمد و در محضر حكیم میرزا ابوالحسن جلوه و حكیم اشكورى و حكیم كرمانشاهى درس خواند. وى سپس سالیانى در نجف از حوزه‏ى درس آخوند خراسانى بهره برد. سرانجام در 1333 ق به مشهد بازگشت و متجاوز از بیست و دو سال به تدریس خارج «شرح لمعه» و «شرح قوشچى» و «اشارات» و «شوراق» و «شرح منظومه» و «اسفار» پرداخت. آقابزرگ و فرزندش، میرزا مهدى، دو ستاره‏ى درخشان حكمت و فلسفه خراسان در زمان خود بودند. وارستگى و صراحت لهجه و آزادگى و آزادمنشى آقابزرگ زبانزد خاص و عام بود. در فلسفه پیرو حكمت مشاء ابن‏سینا و خواجه نصیر بود. و شاگردانى همچون آقا شیخ سیف‏اللَّه ایسى و سید حسن بجنوردى و حسینعلى راشد و محمود شهابى و مهدى الهى قمشه‏اى و آقا شیخ هادى كدكنى پرورش داد. درگذشت فرزندش، میرزا مهدى در 1354 ق توان پدر را گرفت و وى در سال بعد از دنیا رفت. تنها اثر وى: رساله‏ى «حكومت در اصالت وجود و اصالت ماهیت».