يکشنبه، 21 فروردين 1390
تخمین زمان مطالعه:
موارد بیشتر برای شما

ابوالعباس احمد ابن سُرَیج

ابوالعباس احمد ابن سُرَیج
(306 /305 -249 ق)، متكلّم، محدث و فقیه شافعى. معروف به باز اشهب. از مردم شیراز و پس از اصحاب خاص شافعى، بزرگ‏ترین عالم فرقه‏ى شافعى بود. در جوانى مدتى در شیراز منصب قضاء داشت. نزد عثمان بن سعید انماطى درس خواند. با محمد بن داوود بن خلف در محضر على بن عیسى وزیر مناظره و مباحثه داشت. على بن عیسى خواست كه وى را قاضى بغداد كند و او نپذیرفت. مدتى در درسهاى جنید حاضر شد، ولى به تصوف گرایشى نشان نداد. در قضیه‏ى منصور حلاج بى‏طرف ماند و از دادن فتوا خوددارى كرد. در بغداد تدریس مى‏كرد. و همان جا درگذشت. بیش از چهار صد اثر به او نسبت مى‏دهند كه ظاهراً تعداد كمى از آنها باقى مانده است. از آن جمله: كتاب «الانتصار»؛ كتاب «الزیادات»؛ كتاب «الودایع»، در امانات؛ كتاب «المختصر فى الفقه»؛ كتاب «العین والدین»؛ كتاب «الرد على محمد بن حسن»؛ كتاب «الرد على عیسى بن ابان» عالم حنفى، كتاب «جواب كاشانى». در ترجمه‏ى «الفهرست» ابن‏ندیم، و نه در اصل كتاب به عربى، و همچنین در «كشف الظنون» ذیل كتاب «العین والدین» و نیز در متن و پانوشت «فارسنامه» از او به عنوان ابن‏شریح یاد شده است كه با توجه به دیگر منابع، ضبط ابن‏سریج صحیح‏تر به نظر مى‏آید.


ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.