اشرف مراغه ای

(وف 864 ق)، دانشمند و شاعر، متخلص به اشرف. معروف به درویش‏اشرف. در «ریحانه الادب» آمده كه نام وى حسین و نام پدرش حسن و كنیه‏اش ابوعلى است. معاصر بایسنقر و پسرش سلطان‏محمد و شاه نعمت‏الله ولى و جهانشاه قراقویونلو بود. وى ملازم شاهزاده پیر بوداق‏خان، فرزند جهانشاه‏خان بود و بعد از كشته شدن پیر بوداق، به تبریز آمد و در آنجا ساكن شد و به مجلس كسى نرفت. آثار متعدد وى در نظم فارسى: «دیوان قصاید و غزلیات» مشتمل بر چهار جلد با عناوین؛ «عنوان الشباب»؛ «خیر الامور»؛ «باقیات الصالحات»؛ «مجددات التجلیات»، ترجمه منظوم «صد كلمه» امیرالمومنین (ع)، كه در سال 838 ق با قطعات پارسى ترجمه كرده است؛ «مثنویات پنجگانه» كه در مقابل «پنج گنج نظامى»ساخته است با نامهاى «منهج الابرار»، كه در برابر «مخزن الاسرار» سروده به سال 832 ق؛ «مثنوى خسرو و شیرین»، سروه به سال 836 ق؛ «لیلى و مجنون»، كه به سال 842 ق منظوم شده؛ «هفت اورنگ» به نام «عشق‏نامه» و مثنوى پنجم «ظفرنامه»، در مقابل «اسكندرنامه»، كه در سال 848 ق به پایان رسیده است. در برخى منابع نام و كینه او را ابوعلى حسین فرزند حسن نوشته‏اند و در منابع كهن نامى براى او ذكر نكرده و او را فرزند ابوعلى حسین دانسته‏اند.