محمد اسماعیل توحید شیرازی

(1286 -1246 ق)، خطاط و شاعر، متخلص به توحید. وى قصیده را خوب مى‏گفت و غزل را به سبك خواجه‏ى شیراز مى‏سرود. در علوم، خاصه ریاضى و موسیقى تحصیل كرده، صوتى خوب داشته و هفت خط را نیكو مى‏نوشته است، بخصوص خط نسخ. وى در سى و یك سالگى با برادر بزرگ خود، میرزا احمد وقار به تهران آمد و سپس به شیراز بازگشت. قرآنهایى كه او بر پوست آهو با قلمهاى بسیار ریز مى‏نوشته، از شهرت زیادى برخوردار بوده است. توحید در چهل سالگى به علت مرض وبا، چشم از جهان فرو بست و در صحن حضرت شاهچراغ به خاك سپرده شد. صاحب «گلشن وصال» اشاره كرده است كه توحید در ضبط اشعار خود مسامحه مى‏كرده و برادرش یزدانى به زحمت دو هزار و پانصد بیت از گفته‏هاى او را مدون ساخته است. روحانى، خود اشعار را جمع‏آورى كرده كه هزار و صد و هفتاد و پنج بیت است. از خطوط وى: قرآن بغلى جلد روغنى، نسخه كتابت خفى غبار خوش و رقاع، با رقم: «... كاتبه العبد الحقیر... محمد اسمعیل التخلص بالتوحید. سنه اربع و ثمانین و ماتین بعد الالف...»؛ «صحیفه سجادیه» جانمازى، نسخ كتابت خفى عالى و رقاع، با رقم: «كتبه العبد الاقل... محمد اسمعیل التوحید... سنه 1278»؛ شش دفتر «مثنوى»، نسخ كتابت خفى خوش، با رقم: «... و انا العبد... ابن المرحوم المبرور الوصال... محمد اسمعیل المتخلص بالتوحید... سنه 1281...»؛ ادعیه‏ى رقعه مرصع مزین مذهب، نسخه كتابت خفى خوش، با رقم: «حرره العبد... محمد اسمعیل التوحید ابن المرحوم الوصال... فى سنه 1281 من الهجره».[1] اثر اوست:- قرآن بغلى جلد روغنى، شش صفحه‏ى اول تماماً مذهب عالى. تمام متن قرآن روى زر نوشته شده است. نسخ كتابت خفى غبار خوش و رقاع با رقم: «الحمد للَّه الذى وفقنى به اتمام كتابه المجید... اتباً عاالاسر... شاهرخ میرزا... كاتبه العبد الحقیر الفقیر المحتاج الى ربه الغنى محمد اسمعیل المتخلص بالتوحید ابن المرحوم المبرور المغفور میرزا محمد شفیع‏الوصال طیب‏اللَّه مضجعه». «و قد فرغ من تحریره و تمنیقه بعون‏اللَّه تعالى و توفیقه فى شهر جمید رى الثانیه من شهور سنة اربع و ثمانین و مأتین بعد الالف حامداً للَّه و مصلیاً على نبیه و آله» (1284) در مجموعه‏ى آقاى دكتر وصال.

محمد اسماعیل توحید شیرازی

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته