فرج اللَّه دبیر اعظم بهرامی

(تو 1261 ش)، نویسنده و منشى. وى پس از پایان تحصیلات، وارد خدمات دولتى شد و مشاغل مختلفى را عهده‏دار شد. از جمله: منشى اول وزارت جنگ، رییس دفتر پیاده نظام در وزارت جنگ، منشى اول وزارت فوایده عامه و بازرگانى، رییس دفتر وزارت جنگ، رییس دفتر مخصوص رضا خان، سرپرست محصلین در اروپا، فرماندار اصفهان، استاندار استان هفتم، وزیر پست و تلگراف، استاندار استان نهم و وزیر كشور. بهرامى در زمان كودتاى رضا خان در وزارت جنگ صاحب منصب بود، پس از به سلطنت رسیدن رضا خان مورد توجه شاه واقع شده و به سمت ریاست دفتر مخصوص شاهنشاهى منصوب شد. دبیر اعظم كه مردى مطلع و به تاریخ و جغرافى ایران آگاه بود یكى از هفت نفرى بود كه به قصر سلطنتى فراخوانده مى‏شد تا بر معلومات رضا خان بیافزاید. پس از مدتى مورد خشم شاه قرار گرفت و بعد از آن بهرامى مدتى به عنوان سرپرست مصحلین قورخانه به اروپا رفت. سپس به حكومت اصفهان رسید و در اداره‏ى حكومت فارس، بناى آرامگاه حافظ را تجدید كرد. بعد از آن مدتى كه در كابینه‏ى مخبرالسلطنه، وزیر پست و تلگراف شد و در 1313 ش به حكومت خراسان منصوب گشت، اما چندى نگذشت كه دوباره مورد خشم شاه قرار گرفت و پس از مدتى حبس به ملایر تبعید شد. بعد از آزادى مدتى در روزنامه‏ى «شفق سرخ» مقالاتى با امضاى ف. برزگر مى‏نوشت تا این كه در كابینه‏ى قوام‏السلطنه چند ماهى وزیر كشور شد و بعد از آن استاندار اصفهان گردید. سرانجام بار دیگر به فعالیت ادبى روى آورد و به نوشتن مقاله در روزنامه‏ها مشغول شد. وى صاحب «سفرنامه‏ى مازندران» است.