معزالدین محمد حسینی کاشانی

(وف 995 ق)، خطاط و شاعر. معروف به میر معز. از سادات حسینى كاشانى و از مشاهیر خوشنویسان عصر خود و در خط نستعلیق شاگرد میر هبةاللَّه كاشانى بود. از آثار خطوط جلى و خفى موجود وى و مقایسه و مطابقه با خطوط محمود شهابى و سید احمد مشهدى به خوبى مى‏توان دریافت كه مایه و استوارى و ملاحت و شیوایى خط او، به خط خواجه محمود برترى دارد و از خط میرزا سید احمد كه در كتابت استاد مسلم است، فروتر نیست. بعضى از تذكره‏نویسان متأخر، شرح زندگى میر معز را با میر معز دیگرى كه یزدى بوده است، خلط كرده و گفته‏اند كه در زمان شاه عباس اول به هندوستان رفت و به سال 1035 ق مقتول گردید، در صورتى كه در تذكره‏هاى معاصر وى، از جمله «تاریخ عالم آراى عباسى» و «گلستان هنر» و «مجمع الخواص» او را از خوشنویسان دوره‏ى شاه طهماسب دانسته و اشاره‏اى به مسافرت او به هندوستان نشده است. صاحب «مناقب هنروران»، محمد تقى مروارید و ملا مظفرعلى و ملا هدایت‏اللَّه اصفهانى و مهدى قولى و ایلچى ابراهیم را از جمله شاگردان او ذكر كرده است. از آثار وى: یك نسخه «مقالات» خواجه عبداللَّه انصارى، به قلم دو دانگ عالى، با رقم: «كتبه الفقیر المذنب معزالدین محمد الحسینى الكاتب، سنه‏ى 985»؛ هفده قطعه از مرقعات مختلف، به قلم‏هاى چهار دانگ تا كتابت عالى و خوش، با رقم هاى: «كتبه معزالدین محمد الحسینى» و تاریخ‏هاى 984 و 987 ق و جزو همین قطعات بهترین خطى كه ازا و موجود است، به قلم سه دانگ جلى ممتاز، با رقم: «كتبه معزالدین محمد الحسینى 981». در «احوال و آثار خوشنویسان» چند اثر دیگر از او ذكر شده است.