احمد وقار شیرازی
(1298 -1232 ق)، شاعر،ادیب و خطاط. وى فرزند بزرگ وصال شیرازى بود كه در شیراز به دنیا آمد. بعد از فراگیرى مقدمات به تحصیل فقه و اصول و حكمت الهى پرداخت و پس از اتمام تحصیل به تألیف و تصنیف همت گماشت. وى در اصناف شعر متبحر و در فن انشاء مهارت داشت. وقار در 1266 ق با برادر خود میرزا محمود حكیم به هندوستان رفت و در مدت توقفش در بمبئى، كتاب «مثنوى» مولوى را در مدت چهار ماه با خط خوش نوشت و به چاپ رسانید و سپس به زادگاه خود بازگشت. در 1290 ق به زیارت عتبات رفت و در راه بازگشت، به تهران آمد و مورد عنایت ناصرالدین شاه واقع شد. وقار علاوه بر نستعلیق، خطوط نسخ و رقاع و شكسته نستعلیق را استادانه مىنوشت و به ویژه در خط نسخ كمتر نظیر داشت. وى در شیراز درگذشت و در جوار پدر خود به خاك سپرده شد. از آثار او: «انجمن دانش»، به سبك «گلستان» سعدى؛ «رموز الامارة»، ترجمه و شرح نامهى حضرت على (ع) به مالك اشتر؛ مثنوى «بهرام و بهروز»؛ «روزنامهى خسروان پارسى»، كه فرهنگ شیرازى آن را «تاریخ ملوك عجم» خوانده است؛ مثنوى «خضر و موسى»؛ «قانون الصدارة»؛ «مزغزار»، كه نثرى مسجع به روش «كلیله و دمنه» دارد؛ كتاب «مجالس السنة و محافل الازمنة»، به سبك «كشكول» شیخبهائى؛ «عشره كامله»، در ذكر مصایب امام حسین (ع) و اصحاب و اولادش؛ رسالهاى در تفسر آیهى «لیغفر لك اللَّه ما تقدم من ذنبك و ما تأخر»؛ «شرح شش رباعى محتشم»، در دوازده فصل؛ «تاریخ چهارده معصوم»، كه توسط فرزندش، همت شیرازى، تكمیل شده است؛ «دیوان» شعر و چند رسالهى كوچك و ناتمام دیگر. از خطوط او: قرآن نیم ورقى، جلد روغنى كار على اشرف، متن نسخ كتابت خوش و ترجمه نستعلیق كتابت خفى متوسط و پایان رقاع كتابت خوش، با رقم: «حرره... خادم الفقراء احمد المتخلص بوقار... 1281»؛ قرآن وزیرى، نسخ كتابت خفى خوش و حواشى نستعلیق و شكسته خفى خوش، سر سورهها و آخر رقاع كتابت خوش، با رقم: «كتبه و حرره... احمد الشیرازى المتخلص بالوقار... 1278»؛ یك نسخه «صحیفهى سجادیه»، نسخ كتابت خفى خوش، با رقم: «... احمد الوقار فى سنة 1285»؛ یك نسخه «شرح اسماء قدسیه»، نسخ كتابت جلى و خفى و رقاع خوش، با رقم: «كتبه العبد... احمد الوقار ابن المرحوم الوصال الشیرازى فى سنة 1274»؛ یك نسخه «دعاى كمیل»، نسخ كتابت و رقاع خوش، با رقم: «... و انا العبد احمد الشیرازى المتخلص بالوقار... سنة 1281».[1]
نامش میرزا احمد، تخلصش وقار و نخستین پسر وصال شیرازى است (و. 1232 ه.ق- ف. شیرتز 1298 ه.ق) پدرش از هشت سالگى تربیت و تعلیم و ارشاد او را به عهده گرفت تا در فن خوشنویسى، شعر، معانى، بیان و فلسفه استاد گشت. پس از مرگ پدر در سال 1265 ه.ق به هندوستان سفر كرد و در آنجا به نوشتن و تصحیح كتاب مثنوى مولانا جلالالدین بلخى همت گماشت و آن كتاب را به خط نسخ در 116 صفحه نوشت و تحشیه كرد و به چاپ رساند و هم در این سفر مثنوى «بهرام و بهروز» را سرایید و آن را در ربیعالثانى 1266 به پایان رساند. پس از بازگشت از هند مدت 8 سال در شیراز ماند و پس از آن به تهران آمد. در سال 1274 گویا به وسیلهى صدراعظم به ناصرالدین شاه معرفى شد و پس از چند مسافرت به شیراز و تهران و كرمانشاه در سال 1298 پس از 66 سال زندگى جهان را بدرود گفت. وقار از خاندان وصال دانشمندى بنام است و تألیفات فراوان دارد و از آن جمله است: اطواقالذهب كه از نثر و نظم مركب است- انجمن دانش در آداب و اخلاق. كتاب «شرح و ترجمه نامهى على (ع) به مالك اشتر» و «مثنوى بهرام و بهروز» و «مثنوى خضر و موسى» و «قانون الصداره» و «مرغزار» و «كتاب مجالس السنة و محافل الازمنه» و «عشره كامله» و «ترجمهى منظومهى عربى حاجى ملا هادى سبزوارى» و «سیاحتنامه از شیراز تا بندر ابوشهر» و «اهبةالادیب» و «ریحانةالادب» و «تاریخ چهارده معصوم» و «رساله در علم بدیع» و غیره.
نظرات کاربران
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
