محمدصادق هجری تفرشی

(وف ح 1180 ق)، حكیم، ادیب و شاعر، متخلص به هجرى. وى تحصیلات مقدماتى را نزد دایى خود، اقا محمد مؤمناى داعى گذراند و پس از آن براى تكمیل تحصیلات به قم و اصفهان سفر كرد. او در اصفهان به فراگیرى معقول و منقول، ادب، عرفان و اخلاق نزد بزرگان علم و دانش از جمله مولانا محمد صادق اردستانى مشغول شد و به مدارج بالایى رسید. هجرى چندى نیز به تعلیم و تربیت رضاقلى میرزا، فرزند نادرشاه پرداخت كه به دلایلى از دربار به خراسان رفت و پس از مدتى بازگشت و تا پایان عمر در حوالى تفرش عزلت گزید. مؤلف «نگارستان دارا» آورده كه وى در مشهد درگذشت. هجرى در سرودن ماده تاریخ، غزل، رباعى و بخصوص مثنوى مهارت داشت. از آثارش مى‏توان به دو مثنوى اشاره كرد كه در اولى تعبیراتى از اكثر علوم همچنین: صرف، نحو، منطق و تصوف به كار برده شده است و مثنوى دیگر او مشتمل بر صد و نود و یك بیت، در ذكر داستان شكار مأمون و امام جواد (ع) و غیره است.[1] میرزا ابوالقاسم پسر میرزا صادق تفرشى (ف. 1180 ه.ق) از رجال ادب است و اشعارى نیكو سروده است. آنچه مسلم است او در اواخر دولت صفوى تا زمان كریم‏خان زند مى‏زیست. در علوم معقول و منقول و عرفان به مدارج عالى رسید و چند سالى در قم و اصفهان بسر برد و مدتى معلم رضاقلى میرزا فرزند نادر بود.