عبدالرحمان هژار

(1369 -1300 ش)، محقق، مترجم، فرهنگ‏نویس، نویسنده و شاعر، متخلص به هژار. در مهاباد به دنیا آمد. در پنج سالگى نزد پدرش قرآن آموخت و سپس مدتى به مكتب خانه رفت و از آنجا رهسپار خانقاه شیخ برهان شد و پس از فراگرفتن مقدمات، به روستاهاى اطراف عزیمت كرد و در كلاس درس تنى چند از مدرسین علوم اسلامى آن زمان حاضر شد. علاقه‏ى شدید عبدالرحمان به زبان و ادبیات كردى چنان بود كه بسیارى از دواوین شعراى كردى را خوانده بود و بیشتر آنها را از حفظ داشت. وى جزو نخستین كسانى بود كه در جمعیت تجدید حیات كردستان عضو شد. آنگاه بود كه شعر و شاعرى را از سر گرفت و اشعارى را سرود و از طرف قاضى محمد (مقتول 1326 ش) شاعر ملى لقب گرفت و نخستین «دیوان» شعرش را كه «آلكوك» نام داشت منتشر كرد كه این كتاب به زبان تركى نیز ترجمه شده است. وى در پى مبارزاتش به كشورهاى عراق و سوریه و لبنان سفر كرد و هنگامى كه از لبنان به عراق بازگشت به عضویت مجمع علمى آن كشور درآمد. وى علاوه بر آن، عضو آكادمى علوم آذربایجان شوروى و آكادمى علوم كُرد در بغداد و از اعضاى اصلى آكادمى علوم كُرد در پاریس بود. او با دوست دیرینه‏اش هیمن در ایجاد و تأسیس مركز نشر فرهنگ و ادب كرد، انتشارات صلاح‏الدین ایوبى و نشر مجله‏ى كردى «سروه» تلاش فراوانى از خود نشان داد. وى در 1353 ش به ایران آمد و در دانشگاه تهران، ترجمه‏ى كتاب «قانون در طب» ابوعلى سینا را آغاز كرد و با ترجمه‏ى این كتاب به عضویت فرهنگستان زبان فارسى درآمد. با پیروزى انقلاب اسلامى ایران او مجال یافت در زمینه‏ى ادبیات و زبان كردى به فعالیت بیشترى بپردازد. مقبره‏ى هژار در قبرستان بداغ‏السلطان در مهاباد مى‏باشد. از دیگر آثار وى ترجمه‏ى از فارسى به كردى كتابهاى: «رباعیات خیام»، «شرف‏نامه» شرف خان بدلیسى، «یك جلوش بى‏نهایت صفرها» دكتر على شریعتى، «آرى این چنین بود برادر» دكتر على شریعتى و «عرفان، برابرى، آزادى» دكتر على شریعتى؛ ترجمه از عربى به فارسى كتابهاى: «تاریخ سلیمانیه» و «روابط فرهنگى ایران و مصر»؛ ترجمه‏ى قرآن كریم، به كردى؛ «فرهنگ جامع كردى به كردى و فارسى»؛ «دیوان» شعر با نام «بو كوردستان».

عبدالرحمان هژار

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته