محمد مفتح
حجهالاسلام و زبده الفضلاء الاعلام آقاى حاج شیخ محمد مفتح همدانى از افاضل گویندگان و نویسندگان و اساتید ممتاز حوزه علمیه قم است در تهران.
وى در همدان متولد شده و پس از دوران تحصیل جدید و خواندن مقدمات و ادبیات در همدان به قم مهاجرت نموده و سطح نهائى را از مدرسین بزرگ حوزه به پایان رسانیده و چندین سال از محضر و دراسات فقه و اصول مرحوم آیتالله العظمى حجت كوهكمرى و آیتالله العظمى امام خمینى و آیتالله شریعتمدارى و آیتالله العظمى بروجردى استفاده نموده و تقریرات آنان را به رشته تحریر درآورده و معقول و تفسیر را هم از علامه شهیر استاد طباطبائى آموخته و ضمنا به تدریس سطوح عالى فقه و اصول اشتغال داشته و در ماه مبارك رمضان و ماه محرم و صفر به تهران و مناطق دیگر براى تبلیغ طبق دعوت قبلى مسافرت و از راه منبر و سخنرانى خدمات شایانى نموده است.
و اكنون در تهران به تدریس در دانشگاه و تبلیغ و تالیف كتب مفیده و اقامه جماعت اشتغال و آثار مطبوعى دارند كه مورد استفاده فضلاء و محصلین مىباشد.
استاد، محقق، فیلسوف، فقیه.
تولد: 1307، همدان.
درگذشت: 27 آذر 1358، تهران.
آیتالله دكتر محمد مفتح، فرزند شیخ محمود از مدرسان فارسى و عربى در حوزهى علمیهى همدان، پس از آن كه مقدمات علوم عربى و فقه و بخشى از منطق را نزد پدر و اساتید حوزه همدان و در محضر آخوند على همدانى آموخت در سال 1322 به قم مهاجرت كرد و در حجرهاى در مدرسه دارالشفاء اقامت گزید. در آنجا رسائل و مكاسب و كفایه را در طول سالهاى 1342 -1322 نزد امام خمینى (ره)، آیتالله كوهكمرهاى، آیتالله بروجردى، علامه طباطبائى آیتالله مجاهد تبریزى، آیتالله گلپایگانى و آیتالله نجفى فراگرفت، عرفان و دروس خارج فقه و اصول را نیز در عالىترین سطح نزد امام خمینى تلمذ نمود. در كنار فراگیرى علوم دینى، در دانشگاه نیز به تحصیل مشغول شد و در حالى كه در سطوح عالیهى فقه و اصول را مى گذراند موفق شد در رشتهى فسلفهى به اخذ درجه دكترى نایل آید. پایان نامهى وى در مقطع دكترى تحقیقى دربارهى نهجالبلاغه بود. آنگاه شروع به تدریس كتاب منظومه حاج ملا هادى سبزوارى پرداخت.
آیتالله محمد مفتح با همكارى آیتالله دكتر سید محمدحسین بهشتى و آیتالله سیدعلى خامنهاى اقدام به تأسیس كانون دانشآموزان و فرهنگیان در قم نمود كه اولین مجمتع اسلامى پر تحرك بود. آیتالله مفتح در روزهایى كه امام خمینى در تبعید بود براى حفظ و ادارهى حوزهى عملیه بنیان جامعه مدرسین حوزهى علمیهى قم را نهاد. دكتر مفتح هنگامى كه امام خمینى در عراق به سر مىبرد و نیز وقتى كه به پاریس رفت، با ایشان در ارتباط بود و مسائل و حوادث ایران را به نحوى به اطلاع ایشان مىرسانید. یكى از مراكزى كه آیتالله مفتح در آن فعالیت داشت حسینیهى ارشاد بود. بعد از بسته شدن حسینیهى ارشاد توسط ساواك، امامت مسجد قبا را پذیرفت.
ورود آیتالله مفتح به تهران در حقیقت ورود جدى به مبارزه بود و او در این دوره در كنار هم فكرانش از تهدیدات رژیم پهلوى در امان نماند. در سال 1354 دستگیر، زندانى و سپس به زاهدان تبعید شد. در بازگشت از تبعید همچنان به مبارزه ادامه داد. در سال 1354 وقتى شنید رژیم اسرائیل حملاتى را علیه مردم لبنان آغار كرده، كمكهایى را از اهالى تهران جمع كرد و خود به لبنان برد.
در سال 1349 ساواك براى مدتى وى را از رفتن به قم منع كرد و قصد داشت با دعوت ایشان به دانشگاه براى تدریس، وى را از حوزه دور كند. او نیز همكارى با استاد مطهرى را كه در آن موقع در دانشكده الهیات بود پذیرفت.
تأسیس مجمعى تحت عنوان «جلسات علمى اسلامشناسى» از جمله فعالیتهاى ایشان بود این مجمع كتابهایى (تألیف و ترجمه سیزده جلد كتاب) را در زمینههاى گوناگون اسلامشناسى با مقدمهى دكتر مفتح به چاپ رسانید. این مجمع پس از مدتى توسط ساواك تعطیل گردید.
وى در اولین ساعات حكومت نظامى روز هفدهم شهریور 1357 دستگیر و زندانى شد، وى با اوجگیرى انقلاب اسلامى و به هنگام گشوده شدن درهاى زندان با همت مردم از زندان آزاد گردید در نماز عید فطر سال 1357 سخنرانى پر شورى نمود و بعد از آن مجددا دستگیر و روانه زندان شد. اما دوباره آزاد شد و شاهد پیروزى انقلاب اسلامى در بهمن 1357 بود.
بعد از پیروزى انقلاب اسلامى عمده فعالیت آیتالله مفتح حول محور تدریس در حوزه و دانشگاه و ایجاد پیوند بین این دو قشر كشور متمركز بود. از جمله مسئولیتهاى ایشان مىتوان به این موارد اشاره نمود: ریاست دانشكده الهیات و معارف اسلامى تهران؛ حضور در جامعه روحانیت تهران؛ عضو ستاد برگزارى استقبال از امام خمینى؛ سرپرست كمیته انقلاب اسلامى منطقه چهار تهران؛ عضو شوراى گسترش آموزش عالى كشور؛ عهدهدار برگزاى نماز جماعت در مسجد دانشگاه تهران.
از جمله تألیفات وى مىتوان به این عنوانها اشاره نمود.
ترجمه بعضى از مجلدات مجمع البیان. (جلد اول و دوم به قلم آیتالله مفتح و آیتالله حسین نورى و جلد سوم با ترجمه خود وى به فارسى برگردانده شده است)؛ حاشیه بر اسفار ملا صدرا (چاپ نشده است)؛ روش اندیشه؛ شرح منظومه منطق و رساله تاریخ منطق (1336، جلد اول. جلد دوم در فلسفه الهى تدوین نشد)؛ حكمت الهى و نهجالبلاغه (پایان نامه تحصیلى دوره دكتراى آیتالله مفتح)؛ آیات اصول اعتقادى قرآن؛ نقش دانشمندان اسلام در پیشرفت علوم (1361)؛ ویژگىهاى زعامت و رهبرى؛ مقالات (سلسله مقالات «نقش دانشمندان اسلام در پیشرفت علوم» در مجله «مكتب اسلام» سال چهارم؛ همچنین مقالاتى در «مكتب تشیع» و «معارف جعفرى»)؛ مقدمهنویسى بر آثار دیگران (كتابهایى نظیر مصاحبهاى درباره خرافه و نیرنگ؛ تألیف سید كاظم ارفع؛ زیارت خرافه است یا حقیقت؛ نوشته غلامحسین رحیمى؛ جهان بینى و جهان دارى على (ع)، تألیف سید ابراهیم سید علوى؛ به سوى اسلام یا آئین كلیسا؛ نوشته حجتالاسلام مصطفى زمانى؛ رهآوردهاى استعمار؛ مهدى طارمى؛ اسلام پیشرو نهضتها؛ نوشته محمد مصطفوى كرمانى و غلامحسین حقانى تهرانى؛ دعا عامل پیشرفت یا ركود؟؛ نوشته محمد مصطفى كرمانى؛ اسلام و حقوق كارگردان بردگان استعمار؛ ترجمه و نگارش سید جعفر شیخ الاسلام)؛ مكتب اخلاقى و تربیتى امام صادق (ع).
آیتالله مفتح صبح روز بیست و هفتم آذر 1358 توسط گروه فرقان به هنگام خروج از اتومبیل جلوى در ورودى دانشكدهى الهیات به همراه دو محافظش (پاسداران جواد بهمنى و اصغر نعمتى) به رگبار بسته شد و هر سه به شهادت رسیدند. پیكر ایشان به صحن حضرت معصومه (ع) در قم انتقال یافت و در حجره 23 صحن به خاك سپرده شد. به حرمت تلاشهاى ایشان، روز شهادتش «روز وحدت حوزه و دانشگاه» نام نهاده شد.
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
