احمدعلی راغب

احمدعلى راغب، یكى از هنرمندان باارزش سرزمین سرسبز گیلان زمین مى‏باشد كه به سال 1323 شمسى در خانواده‏اى هنردوست و هنرشناس در بندرانزلى متولد شد.احمدعلى راغب از همان طفولیت تحت تأثیر فضاى آكنده از كوهستان‏هاى سرسبز و جنگلهاى باطراوت و دریاى الهام برانگیز زادگاه خود قرار گرفت و مفتون و شیداى موسیقى و شعر گشت به طورى كه در نوجوانى ابتدا براى خود ساز دهنى خریدارى كرد و نزد خود نواخت سپس به نواختن سنتور روى آورد. پدر راغب صاحب قهوه‏خانه‏اى بود كه به خصوص هنرمندان محلى در آن رفت و آمد داشتند و وى سعى داشت كه خود را به گروه و جمع هنرمندان موسیقى نزدیك كند تا از ایشان چیزهایى بیاموزد. همین ذوق و شوق موجب پیشرف وى شد طورى كه آهنگ‏هاى محلى را با اشعارى از سروده‏هاى خود كه به زبان گیلكى بود اجرا مى‏كرد و موجب شهرت او در شهر شده بود از ایشان خواهش كردم شرح دهند كه چگونه به موسیقى روى آورد در پاسخ گفت: «در جوانى نزد مرحوم یحیى نیكنواز نوازندگى تار را فراگرفتم و در سال 1342 كه پس از اخذ دیپلم به عنوان معلم در آموزش و پرورش رشت مشغول خدمت گردیدم،همزمان وارد اركستر رادیو شدم و هفته‏اى یك تصنیف همراه با شعر براى خوانندگان رادیو گیلان آماده مى‏كردم، ماهى دو بار به تهران مى‏آمدم و نزد مرحوم على‏اكبر سرخوش به فراگیرى تار مى‏پرداختم تا در زمینه بداهه‏نوازى تجربه كسب كنم. پس از هشت سال همكارى با رادیو و تلویزیون گیلان و ساختن چهل قطعه موسیقى با كلام و بدون كلام در سال 1350 جهت ادامه تحصیل در رشته مورد علاقه‏ام به تهران منتقل شدم ودر دانشگاه مشغول به تحصیل گردیدم و همچنان به عنوان معلم در خدمت آموزش و پرورش نیز بودم و سعى كردم ازمجلس اساتیدى چون جلیل شهناز، جوادمعروفى، على‏اكبر سرخوش، مصطفى كسروى، فریدون ناصرى، فرهاد فخرالدینى، مرتضى حنانه، هوشنگ ظریف و فرهنگ شریف كسب فیض نمایم. پس از چندى در اركستر ایرانى مفتاح، زیر نظر استاد مهدى مفتاح به عنوان آهنگساز و نوازنده عود مشغول به كار گردیدم و آهنگ‏هایى نیز براى خوانندگان معروف و طراز اول ساختم و نیز قطعات «فولكور» گیلانى بدون كلام را كه سال‏ها براى آن زحمت كشیده بودم توانستم با همین اركستر اجرا نمایم كه هنوز هم پخش مى‏شوند. مسافرت‏هاى زیادى، همراه با گروه‏هاى هنرى به خارج از ایران جهت معرفى و اشاعه موسیقى سنتى ایران داشتم: دوبار به آمریكا، دوبار به انگلستان، یك بار به فرانسه، یك بار به ایتالیا، دوبار به آلمان، دوبار به ژاپن، یك‏بار قبل از انقلاب به مصر و یك بار هم بعد از انقلاب به این كشور و كشورهاى دیگر عربى رفتم. در سال 1358 كه واحد موسیقى صداو سیما منحل علام شد، بنده به اتفاق چند نوازنده دیگر و همكارى محمد گلریز مشغول ساخت و اجراى سرود در ارتباط با انقلاب گردیدم. ناگفته نماند كه مشكلات زیادى را نیز متحمل مى‏شدم و پس از آشنایى با استاد حمید سبزوارى و همكارى صمیمانه شهید مجید حدادعادل مدیر رادیوى وقت به تهیه سرودهایى همچون شهید: «مطهرى»و «نواب صفوى»، «نغمه اتحاد»، «نعمه توحید»، «مارش حركت»،«پاسداران»، «سرودبسیج»، «خدایا خدایا»، «باز آى»، «آمریكا آمریكا»، دهها سرود دیگر همت گماشتم و پس از شروع جنگ تحمیلى عراق علیه ایران براى در صحنه نگاهداشتن مردم در شهرها و پشت جبهه تمام تلاشم را در زمینه موسیقى جنگ معطوف داشتم كه نمونه بارز آن سرود این «پیروزى خجسته باد» مى‏باشد. در سال 1359 از آموزش و پرورش به صدا و سیما منتقل شدم تا بهتر بتوانم در زمینه موسقى فعال باشم و در سال 1367 به افتخار بازنشستگى در صدا و سیما نائل شدم ولى مجددا به عنوان كارشناس و مسئول تولید موسیقى مراكز و سرپرست واحد موسیقى مركز رشت و عضو شوراى عالى موسیقى صدا و سیما و سرپرست اركستر سنتى شماره 2 به خدمت مشغول شدم و همچنان در این سمت‏ها مشغول كار هستم و آرزوى من اعتلاى موسیقى ایران و شناساندن آن به همه ملل مى‏باشد چون موسیقى ایران به نظر من موسیقى تفكر و اندیشه است و بهترین موسیقى در جهت بروز احساسات درونى بشر است، ارتباط نزدیك با درون انسان دارد، قابل درك براى همه ملت‏ها است از این رو، موسیقى ایران را موسیقى كمال یافته مى‏بینم. من به دلیل آهنگسازى با همه سازها آشنایى دارم و از نظر اجرا به پیانو، فلوت، سنتور، تار، عود، سه‏تار، تسلط دارم و با سه‏تار مداوم زندگى مى‏كنم. از ابتداى پیروزى انقلاب تاكنون 319 سرود باكلام و 20 قطعه بدون كلام دارم. سه موسیقى فیلم نیز ساخته‏ام و تعداد آهنگ‏هایم قبل از انقلاب بالغ بر 60 قطعه مى‏باشد كه در آرشیو رادیو موجود است. من به موسیقى محلى و فولكور ایران عشق مى‏ورزم و تحقیقاتى نیز در این زمینه نموده‏ام و اثرى در این رابطه تهیه و اجرا كرده‏ام.»

احمدعلی راغب

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته