عنایت شیبانی
عنایت شیبانى، فرزند مرحوم حسن شیبانى، یكى از خوشنویسان خطهى خراسان است. وى كه داراى صدایى خوش و زیباست به سال 1309 خورشیدى در شهر تربت حیدریه متولد شد. شیبانى خود به موسیقى سنتى ایران عشق مىورزد و زمانى كه در سالهاى 1327 -28 مشغول تحصیل بود، عضو انجمن موسیقى دبیرستان دارایى گردید و موسیقى را از همان دوران با فعالیتهاى چشمگیرى آغاز كرد.
عنایت شیبانى، اولین بار براى فراگیرى ردیفها و گوشههاى موسیقى سنتى ایران به كلاس علىاكبرخان شهنازى رفت و در كلاس ایشان زیر نظر محمد بحرینىپور مشغول فراگیرى علم موسیقى گردید، سپس در تاریخ اسفندماه 1337 به هنرستان آزاد موسیقى ملى رفت و در كلاس آواز استاد عبداللَّهخان دوامى شركت كرد و زیر نظر این استاد مشغول تحصیل موسیقى شد و پس از چندى به كلاس آواز رادیو تلویزیون ایران رفت و به تحصیل خود در رشته آواز و موسیقى ادامه داد.
در كتاب «خاندان شیبانى» (كاشان) دربارهى وى چنین آمده است:
«پدر عنایت، مرحوم حسن شیبانى از خوشنویسان خط نستعلیق و شكسته بود كه آوازه نام و هنر او همچنان در صدر خوشنویسان امروز ایران جاى دارد. عنایت در عنفوان جوانى خود را بازیافت و دانست كه داراى صوتى خدادادى است. پدر هنرمندش وى را تشویق نمود تا در رشتهى موسیقى اصیل ایرانى به فراگیرى علمى بپردازد. در سن 14 سالگى به جامعه باربد مىرود تا براى تعلیم آواز سنتى ثبتنام كند. او را مىپذیرند. استاد بزرگ موسیقى، اسماعیل مهرتاش، معلم او و چهار تن دیگر مىشود. وى در این كلاس دستگاهها و گوشههاى آواز ایرانى را فراگرفت. مرحوم مهرتاش، از آنجا كه جامعهى باربد زیر نظر ایشان بود، مایل بود عنایت در نمایشنامههاى این جامعه نقشى نیز بپذیرد. بدین ترتیب دست تقدیر وى را به صحنهى تئاتر كشانید. از جمله نمایشنامههایى كه وى در آن نقشآفرین بود، باید از نمایشنامه شبهاى بغداد نام برد. در این نمایشنامه عنایت در نقش رفیع، بزرگ گداها، به روى صحنه رفت. او در نمایشنامه الجزایر نیز نقشى ایفا كرد.
عنایت حدود 15 سال ناخواسته از هنر دست مىشوید تا این كه بار دیگر به تهران مىآید كه تحصیلات متوسطه را ادامه دهد. وى مجدداً با عشق و علاقهاى بىنظیر در سال 1337 به هنرستان آواز موسیقى ملى وابسته به اداره كل هنرهاى زیباى كشور مراجعه كرد. اینبار، استادى دیگر- استاد عبداللَّهخان دوامى- وى را پذیرفت. مدتى در خدمت استاد به فراگیرى گوشههاى آواز ایرانى پرداخت تا آنجا كه به درخواست استاد حنانه به تلویزیون دعوت شد. متأسفانه به دلایلى از شركت در برنامههاى تلویزیونى محروم شد- و خود مىگوید تا امروز نمىدانم به چه دلیلى- و این مسئله تأثیر بسزایى در زندگى هنرى وى گذاشت.
از این زمان به بعد عنایت دیگر مایل نبود با صداى خویش با مردم رابطه برقرار كند. از اینرو گوشه عزلت گزید و آوایش را فقط براى دل خویش خواند.
ولى این مسائل مانع نشد تا عنایت به كل رابطه خود را با محیطهاى هنرى قطع كند. او یكى از چهرههاى محبوب انجمنهاى ادبى پایتخت بود و هست. در محضر اساتید هنر مانند مرحوم علىاكبر شهنازى، علىاصغر بهارى، مهندس همایون خرم، حسین یاحقى، مهدى تاكستانى نشست و برخاست داشت و از محضرشان فیض برد.
عنایت شیبانى، چهره دیگرى نیز دارد. او علاوه بر یك هنرمند، یك ورزشكار نیز بود. از زمانى كه كارمند بانك مركزى شد، در جامعه ورزشى بانك، به عنوان یك پهلوان زورخانه، وارد گود شد و حدود 14 سال با زنگ مرشد، در گود زورخانه رقص عشق مىكرد و با بانگ رساى اشعار عارفانه مرشد، راز دل خویش را با خدایش در میان مىگذاشت.
این چهره عنایت، كه در نوع خود بىنظیر است، با توجه به روحیه هنرمندانهاش او را به نامجوى بزرگ، گیله مردى كه پشت آهن را به خاك مىزد، همنفس كرد و در كنار سرهنگ تیمورى- پهلوان امروز نیز حال و هواى هنر دارد. وى یكى از اعضاى اولیه انجمن هنرمندان ایران است».
عنایتاللَّه شیبانى، داراى دو فرزند به نامهاى: دكتر على شیبانى و پریسا شیبانى است كه دانشجوى رشته داروسازى مىباشد و هر دو نفر به موسیقى سنتى ایران علاقمند مىباشند.
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
