موارد بیشتر برای شما
ریکی و فلش Ricki and the Flash
ریکی و فلش Ricki and the Flash
کارگردان : Jonathan Demme
نویسنده : Diablo Cody
بازیگران : Meryl Streep, Kevin Kline, Mamie Gummer
محصول کشور: ایالات متحده آمریکا
کمپانی توزیع کننده: TriStar Pictures
خلاصه داستان : موزيسينی که تحت تأثير رويای ستاره راک اند رول شدن قيد همه چيز را زده بود، به خانه برمی گردد تا به روابطش با اعضای خانواده اش سر و سامانی بدهد.
منتقد: جیمز براردینلی
مقدار قابل توجهی استعداد گردهم جمع شده اند تا آنچه ماحصلش يک فيلم تابستانی به درد نخور شده است را توليد کنند. برندگان اسکار [بهترين بازيگر] چون مريل استريپ و کوين کلاين در صدر فهرست بازيگران اين فيلم قرار دارند در حالی که پست های کارگردانی و نويسندگی اين اثر توسط برندگان اسکارهای ديگر يعنی جاناتان دمی و ديابلو کُدی پر شده است. عليرغم اين همه امکانات، «ريکی و فلش»(Ricky and the Flash) هرگز به آن نقطه که از فيلمی با چنين عواملی انتظار می رود نمی رسد. «ريکی و فلش» فيلم سرگرم کننده ای است، راه خوبی برای گذراندن چند ساعت در يکی از بعد از ظهرهای اواخر تابستان و نه بيشتر است.
به دليل کارگردانی و ساخت «سکوت بره ها»(The Silence of the Lambs)، دِمی را به عنوان فيلمسازی تاريک و نوگرا می شناسند. با اين حال، در طول دوران فعاليتش، دِمی فيلم های دراماتيک زيادی از جمله «فيلادلفيا»(Philadelphia) در سال ۱۹۹۴ و «ريچل ازدواج می کند»( Rachel Getting Married) در سال ۲۰۰۸ را ساخت. «ريکی و فلش» به نوعی از خويشاوندان «ريچل ازدواج می کند» است. اين فيلم داستانی خانوادگی را نقل می کند که در دوران بی مهری تعاملات بين فردی نزد استوديوهایی که تمام تمرکز خود را صرف ساخت فيلم های پرفروش می کنند راهی پرده سينماها شده است. کُدی، که به به خاطر ديالوگ های گزنده و گستاخانه اش (او به خاطر فيلم «جونو»( Juno) برنده اسکار شد) معروف است، همه چيز را به شدت رقيق کرده است. «ريکی و فلش» چند تایی متلک دارد، اما بخش عمده آن فروغ چندانی ندارد.
در اين فيلم بار ديگر کوين کلاين و مريل استريپ، که در سال ۱۹۸۲ نقش دو عاشق را در فيلم «انتخاب سوفی»(Sophie's Choice) بازی کرده بودند، مقابل هم قرار می گيرند. البته موضوع اين فيلم از پيچيدگی کمتری برخوردار است. استريپ در نقش ليندا، يک خواننده راک دهه شصتی است که رهبری يک گروه کوچک به نام ريکی و فلش را در باری در لس آنجلس بر عهده دارد. حرفه او بسيار طولانی و سخت است، ولی او اين حرفه را ادامه می دهد چون نشان دهنده شخصيت واقعی او است. اصرار او به دنبال کردن حرفه موسيقی صدمات زيادی برايش به همراه داشته است از جمله از دست دادن شوهر سابقش، پيت (کلاين)، و سه فرزندش، جولی (ميمی گومر)، جاش (سباستين استان) و آدام (نيک وستريت). حال و روز فعلی اش تعريفی ندارد و او مجبور است به عنوان صندوقدار در يک سوپرمارکت کار کند تا بتواند امرار معاش کند ولی کمک های مالی هم گروهی اش، گِرِگ (ريک اسپرينگفيلد) را هم رد می کند. تا اين که تماسی از ايندياناپوليس دريافت می کند.
جولی بعد از اين که توسط شوهرش از خانه بيرون رانده می شود سعی می کند خودش را بکشد. بعد او را در اتاق خوابی در عمارت مجلل پيت می بينيم. پيت، که همسرش (اودرا مک دونالد) برای نگهداری از پدر بيمارش خانه را ترک کرده، چاره ای جز برگشتن به ليندا، که برای کمک کردن به آن ها به شهر برگشته است، ندارد. اولين برخورد او با دخترش چندان خوب پيش نمی رود، اتهاماتی که مدت ها پيش دفن شده بودند دوباره رو می شوند- اما اين دو سعی می کنند ظرف چند روز آينده يک رابطه شکننده با هم ايجاد کنند. اوضاع و احوال ليندا با بچه های ديگر نيز چندان خوب نيست. جاش دوست دارد که با مادرش دوست شود، اما آدام ترجيح می دهد تا از هر چيزی جز يک رابطه بسيار سطحی دوری کند.
بنا به اعتبار فيلم، در ملودارم موقعيت نمی‌غلتد. بله «ريکی و فلش» درباره رستگاری است، اما نه درباره زنی که سعی می کند اشتباهاتی که در قبال فرزندانش مرتکب شده است را اصلاح کند. بلکه درعوض اين فيلم درباره تلاش او برای ايجاد يک رابطه جديد با آن ها، در حالی که ديگر بزرگ شده اند، است. جمله کليدی فيلم توسط گرگ گفته می شود: «اين بچه ها نيستند که بايد ما را دوست داشته باشند. بلکه اين ما هستيم که بايد آنها را دوست داشته باشيم. ما پدر و مادر آنها هستيم.» فيلم در نحوه برخورد با پشميانی های والدين غايب و نحوه برقراری ارتباط کودکان با آن ها کارکشته است. اثر زيادی از کليشه های هاليوودی اينجا ديده نمی شود، اما به هر حال وجودشان برای رقيق کردن عواطف لازم است.
دِمی، که در سال ۱۹۸۴ يکی از بهترين فيلم های مربوط به موزيک کل تاريخ يعنی Stop, Making Sense ، را ساخت، زمان بسيار زيادی از فيلمش را به اجراهای گروه ريکی و فلش اختصاص می دهد. آن ها با خواندن و اجرای چندين آهنگ کامل (شامل «دختر آمريکایی» تام پرتی و «عشق من هرگز به تو اجازه نمی دهد بميری» بروس اسپرينگ استين) و بخش هایی از چند آهنگ ديگر کارشان را شروع کردند. در «ماما ميا!»( Mamma Mia!)، استريپ نشان داد که می تواند بخواند و در «ريکی و فلش»، او با صدای خودش می خواند.
البته بازی ها حرف ندارند. اگرچه استريپ ظاهراً هر سال الزاماً نامزد دريافت اسکار می شود، اما به نظر می رسد که چنين افتخاری در سال ۲۰۱۶ به خاطر «ريکی و فلش» نصيب وی نشود. او در اين فيلم خيلی محکم به نظر می رسد، اما بازی اش به حد کافی درخشان نيست. در واقع، بازی او تحت تاثير دختر واقعی اش، ميمی گومر (در نقش دخترش در فيلم) و شايد در کمال تعجب بازی اسپرينگفيلد قراردارد. اسپرينگفيلد به عنوان يک ستاره پاپ دهه ۸۰ به بازيگر قابل اعتمادی تبديل شده است.
آگوست ماهی است که در آن فيلم های غيرمتجانس به سينماها می روند- فيلم هایی که فاقد پرستيژ کافی برای رقابت بر سر اسکار در ماه پاييز هستند و در عين حال آن قدر کوچک هستند که نمی توان آنها را در ابتدای تابستان نمايش داد. اين توصيف مختص «ريکی و فلش» است. اين يک داستان گرم درباره يک خانواده از هم گسيخته است که سعی می کنند دوباره بهم بپيوندند، اما کيفيت بازيگران و عوامل فيلم باعث بالا رفتن رتبه آن شده است. با اين حال برای اين نوع درام سقفی وجود دارد و در حالی که «ريکی و فلش» به شدت به آن برخورد می کند ولی نمی تواند از سدش رد شود.
منبع: نقد فارسی
مترجم: محمدرضا سیلاوی
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
