موارد بیشتر برای شما
تد 2 Ted 2
تد 2 Ted 2
کارگردان : Seth MacFarlane
نویسندگان : Seth MacFarlane, Alec Sulkin, Wellesley Wild
بازیگران : Seth MacFarlane, Mark Wahlberg, Amanda Seyfried
هزینه تولید: ۶۸ میلیون دلار
محصول کشور: ایالات متحده آمریکا
کمپانی توزیع کننده: Universal Pictures
خلاصه داستان:
تد و تامی لين که به تازگی ازدواج کرده اند می خواهند بچه دار شوند، اما تد برای اين که صلاحيت پدر شدنش محرز شود بايد در دادگاه ثابت کند که يک «شخص»است.
منتقد: جیمز براردینلی
«تد»(Ted) اصلی، کمدی بی چاک و دهنی بود که تاحد زيادی به خاطر تازه بودن حرکاتش جواب داد. به طور کلی عروسک های خرسی، حتی در آن شرايط نادری که حرف می زنند، معمولاً فحش نمی دهند، حشيش نمی کشند و پانتوميم س*ک*سی بازی نمی کنند. موقع اکران، فيلم قبلی بيشتر شبيه فيلم های يک بار مصرف می آمد و شايد بهتر بود به همين شکل هم رها شود. دنباله اين فيلم از آن جهت نااميد کننده است که هيچ چيز جديدی رو نمی کند. تد (با صدای کارگردان و يکی از فيلمنامه نويس ها سث مک فارلين) اصولاً فرق چندانی با فيلم اول ندارد و اثر جديد هم فرق زيادی با قبلی ندارد. فيلم کورمال کورمال داستان لنگ و لوک خود را جلو می برد و اگرچه برخی شوخی های مک فارلين خنده دار هستند، اما به راحتی می توان ناديده شان گرفت.
فيلم يک بار ديگر با لحن دلنشين راوی، پاتريک استيوارت (يکی از سه پرسوناژ «پیشتازان فضا»( Star Trek) که دراين فيلم حضور دارند- دو تن ديگر مايکل دورن و نانا ويزيتور هستند)، شروع میشود و او چيزهایی می گويد که از کسی با شأن و موقعيت او انتظار نمی رود. صحنه اول ازدواج تد با تامی لين (جسيکا بارث) را نشان می دهد. ساقدوش تد، جان (مارک والبرگ)، ناراحت است چون همسرش، لوری، ترکش کرده است. بعد از اين مقدمه، ماجرا يک سال جلو می رود. ازدواج يک خرس و انسان خيلی خوب پيش نمی رود و تد فکر می کند که بچه دار شدن می تواند راه حل خوبی باشد. وقتی که مشخص می شود که تلقيح مصنوعی نمی تواند موثر باشد، تامی و تد سراغ گزينه فرزند خواندگی می روند. اين منجر به صدور يک رای قانونی می شود مبنی بر اين که تد صلاحيت پذيرش فرزند را ندارد چون او «دارایی» است و نه شخص. تد و جان وکالت خود را به يک وکيل بی تجربه به نام «سام(انتا) ال جکسون» (آماندا سيفريد) می سپارند و تصميم می گيرند از حقوق شهروندی تد در دادگاه دفاع کنند.
شايد دور از انصاف باشد اگر بگويم که «تد ۲»(Ted 2) خنده دار نيست. اگرچه اغلب از روند آهسته داستان کسل می شدم، اما هر از گاهی خنده روی لبانم نقش می بست. مک فارلين از رويکرد «شوخی اشباع»، که ابتکار زاکر-آبرامز-زاکر {«هواپيما»(Airplane)، «سلاح برهنه»(The Naked Gun)}، استفاده کرده است. در اين محيط، بيننده با شوخی های بسيار زياد بمباران می شود که حتی يک نرخ موفقيت ۵۰ درصدی می تواند خوب باشد (به نظر من درصد موفقيت «تد ۲» خيلی پايين تر از اين حرفها است). در فيلم چند کامئوی خنده دار وجود دارد- چشمک های جی لنو تکند و ليام نيسون به طرز شيرينی عجيب و غريب است. (با اين حال، حضور تام برادی و مورگان فريمن جواب نداده است). در فيلم ادای دين دوست داشتنی و کوچکی به «پارک ژوراسيک»(Jurassic Park) شده است. مايکل دورن، که نقش کلينگون وُرف را در چند فيلم «پیشتازان فضا» بازی کرده است هنگام رفتن به کمپانی کميک-کان لباس ورف را می پوشد. و يک خط هم در مورد چشمان آماندا سيفريد وجود دارد که اين جا آن را لو نمی دهم.
باريک بينی هرگز جزء ويژگی های مک فارلين نبوده و رويکرد پتکی او در خصوص حقوق شهروندی فقط فاقد يک تابلوی نئونی چشمک زن با عنوان «تمثيل!» است. بدبينی عمدی در ديالوگ ها باعث می شود که متوجه نشويم آيا مک فارلين دارد از برابری دفاع می کند يا يا آن را مسخره می کند. شايد قرار بوده هر دو انجام شوند اما به هرحال هيچ کدام در نيامده اند. هر وقت «تد2» سراغ يک قياس تاريخی می رود، همه چيز را به بيننده واگذار می کند تا ربطش را پيدا کند.
کشش بين مارک والبرگ و تد در مقايسه با فيلم اول کمتر مشهود است. شايد به اين خاطر است که «تد» درباره رابطه بين انسان و اسباب بازی بود، در حالی که اين رابطه در «تد ۲» به يک جنبه غيرمستقيم تبديل شده است. در واقع، شخصيت جان به قدری غيرضروری است که می شد او را با هر کسی که می‌خواهد با يک خرس کامپيوتری شوخی کند عوض کرد. آماندا سيفريد تازه وارد جنبه س*ک*سی، که با رفتن ميلا کونيس (که به خاطر حاملگی پروژه را ترک کرده است) حذف شده بود، را به فيلم برگردانده است. سيفريد توانسته با ديناميک خوب و بد شخصيتش کار قابل اعتمادی را ارائه دهد: يعنی يک وکيل شيرين و معصوم که اولين واژه ای که از دهانش در می آيد f*ck است و پابرهنه روی ميزش می رود. در عين حال، جسيکا بارث و جيووانی ريبيسی فقط روی اعصاب هستند (شايد عمدی است).
دنباله های کمدی تقريباً هرگز به خوبی فيلم اول نمی شوند و «تد ۲» نيز از اين قاعده مستثنی نيست. با اين حال، هنوز می شود به اين فيلم خنديد اما مک فارلين تاکنون نتوانسته است توانایی خود در حفظ يک روند خنده دار مستمر در يک فيلم را نشان دهد. فيلمنامه تنها مشکل فيلم نيست. به نظر می رسد که فيلم بعضی اوقات خيلي پاستوريزه می شود. کلينيک اهدای اسپرم روی چيزهای حال بهم زن استوار است. و جالبتر اين که کار زيادی روی صحنه مربوط به کميک کان نشده است. «تد ۲» آن قدر خنده دار است که بشود آن را در قالب يک برنامه شبانه از يک شبکه کابلی تماشا کرد. اما فيلم های اکران تابستان به چيزی به مراتب بيشتر از آن چه اين دنباله نخ نما نشان می دهد نياز دارند.
منبع: نقد فارسی
مترجم: محمدرضا سیلاوی
نظرات کاربران
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
