کمدي /موسيقي
[روز بدون خنده، روز از دست رفته اي است.]
کارگردان:نيکلاس استولر. بازيگران : راسل براند(آلدوس اسنو)، جونا هيل(آرون گرين)، رز بارين(جکي کيو)، زوسالمون(در نقش خودش)، پينک(در نقش خودش). 109دقيقه. درجه نمايشي:R.
بعد از کمدي خوب خماري حالا نوبت به نمايش کمدي خوب ديگري رسيده به نام او را به گريک ببر. جاد آپاتف ، که تهيه کنندگي اين کمدي تازه را برعهده داشته، اصلي ترين چهره در پشت دوربين اين فيلم و يکي از چند پايه گذار «عصر طلايي کمدي»در سينماي امروز جهان است. کار تازه ي آپاتوف و همکاران اش، او را به گريک ببر، توانسته اين «عصر طلايي» را تداوم ببخشد. يکي از ويژگي هاي اصلي اين کمدي هاي نوين، ريشه داشتن آنها در واقعيت است. اين فيلم ها در عين حالي که مالامال از کمدي و خنده اند اما واقعي اند، کاراکترهاي واقعي دارند و موقعيت هاي داستاني شان هم واقعي است.
گريک مجموعه اي است از چند کمدي: کمدي برخورد فرهنگ ها، کمدي زوج عوضي، کمدي خانوادگي، کمدي موقعيت و...
قصه ي فيلم درباره ي کارمند يک شرکت صفحه پرکني بسيار سطح پائين است که مأموريت پيدا کرده يک ستاره ي موسيقي راک را از لندن به نيويورک(براي مصاحبه با رسانه ها)بياورد و سپس از نيويورک به لس آنجلس ببرد تا وي در سالن معروف «گريک تياتر»لس آنجلس کنسرتي را براي انبوه هوادارانش برگزار کند. ستاره ي راک، آلدوس اسنو(راسل براند)نام دارد که اصولاً آدم بسيار بي خيال و بي تفاوتي است و اصلاً نمي داند که در زندگي اش به دنبال چيست و چه مي خواهد . اما آرون گرين (جونا هيل )که مأموريت يافته ظرف سه روز، آلدوس را از لندن به لس آنجلس بياورد، آدم معقول اما عصبي اي است که بايد شاهد ديوانه بازي هاي آلدوس باشد. آرون مي داند که موفقيت يا شکست حرفه اي وي در گروي آوردن يا نياوردن آلدوس به سالن برپايي کنسرت در لس آنجلس خواهد بود .
چنين داستاني همه ي شرايط لازم براي شکل گيري يک کمدي خوب را فراهم کرده است : موقعيت بسيار حساس است؛ کاراکترها هر يک به نوعي افراطي اما واقعي و قابل شناسايي اند.(هيچ کاراکتري محض خنده ي تماشاگر به صورت کارتوني عرضه نشده است). و نهايتاً قصه ي فيلم در يک دنياي خاص يعني در صنعت موسيقي مي گذرد و همين به فيلمساز فرصت داده تا از مناسک، لباس ها ، حس و حال ها و رفتارهاي معمول در اين دنياي ويژه نهايت استفاده را بکند. بايد اذعان کرد که نيکلاس استولر، کارگردان گريک، يا اطلاعات بسيار زيادي راجع به حرفه ي موسيقي دارد يا طوري وانمود کرده که در اين مورد يک خبره است.
گريک بسيار خنده دار است اما همواره نسبت به دنياي خودش صادق و روراست باقي مي ماند. روزهاي کمدي هايي از تيپ چيوي چيس، که در آنها آدم ها مرتکب رفتارهاي احمقانه اي مي شدند تا از تماشاگر خنده بگيرند، تمام شده است. حالا نوبت کاراکترهاي حقيقي و واقعي اي از نوع آلدوس و آرون است که تماشاگر را از خنده روده بر کنند. کمدي نوين ديگر بيش از اين به کاراکترهاي احمق و کارتوني نياز ندارد. واقعيت، و حتي چه بسا واقعيت هاي تلخ، مي تواند آکنده از مضامين خنده دار باشد. فيلم اين اجازه را به ما مي دهد که درک کاملي از يک ستاره ي رو به انحطاط موسيقي راک داشته باشيم بدون اينکه به صورت تصنعي از کمدي به احساسات گرايي تغيير شيفت دهيم. گريک فيلم يک تکه و منسجمي است که از اول تا آخر تماشاگران خود را مي خنداند.
زيبايي فيلم در ساختار قوي و محکم آن است . فيلم با وجودي که شما را حسابي مي خنداند، اما وقتي تمام شد کافي است در ذهن خود مروري داشته باشيد روي ديگر کاراکترهاي فيلم و روابط آنها با دو کاراکتر اصلي. در اين صورت پي خواهيد برد که شما يک فيلم کمدي غني از حيث شخصيت پردازي ديده ايد. براي مثال نگاه کنيد به رابطه ي عجيب آلدوس با پدر آهنگساز خود (کولم ميني)و يا رابطه ي شکنجه آور وي با محبوب سابق اش(رزبايرن) که او نيز يک ستاره ي پاپ است؛ و يا نگاه کنيد به رابطه ي آرون با نامزدش(اليزابت موس)که انترن پزشکي است .
او را به گريک ببر به دليل همه ي اين ويژگي ها، فيلم بسيار محکم و حساب شده اي است . بازي هاي خوب دو بازيگر اصلي و انبوهي از نقش آفريني هاي موفق در نقش هاي جانبي بر ارزش هاي اين فيلم افزوده اند . رابطه ي ميان آلدوس و آرون نهايتاً به يک رابطه ي دوستانه تبديل مي شود و شکل گيري اين رابطه که نقش مهمي در ساختار فيلم دارد تا حد زيادي به مدد بازي هاي خوب راسل براند و جونا هيل مقدور و ميسر شده است. از تماشاي فيلم لذت ببريد اما فراموش نکنيد که ساختن چنين کمدي خوبي به آدم هاي باهوشي نياز دارد که کار خود را بلدند !
منبع: دنياي تصوير 194
