اکشن /درام/ورزشي /خانوادگي
[آموزش يعني رهايي، آگاهي يعني آزادي!]
کارگردان:هارالد زوارت. بازيگران :جيدن اسميت(دري پارکر)،جکي چان(آقاي هان)،تاراجي پي هنسون(شرلي پارکر)،ونگ ژن وي(چنگ)،استاد لي(رونگ گوانگ يو).140دقيقه. درجه نمايشي:PG.
يک بازسازي خوب که از نسخه ي اصل خود جلوتر مي زند . جان جي. آويلدسن، فيلمسازي که با ساختن فيلم راکي نام و شهرتي براي خود به هم زده بود ، در سال 1984فيلم موفق پسر کاراته باز را ساخت که طي سال هاي بعد دو دنباله ي ديگر از آن ساخته شد که کارگرداني هر دوي آنها را خود آويلدسن به عهده داشت .
پسرکاراته باز 2010ما را به ياد پسرکاراته باز 1984مي اندازد و خاطرات ما را از آن فيلم خوب قديمي زنده مي کند. اگر يادتان باشد در فيلم 26سال پيش ، قهرمان کم سن و سال فيلم به همراه مادرش از نيوجرسي به کاليفرنيا نقل مکان کرده بودند. در پسر کاراته باز 2010،ماجراهاي فيلم به جاي کاليفرنيا در چين مي گذرد. فيلم 2010گر چه تازگي و غافلگيري فيلم 1984را ندارد-که اين در مورد هر فيلم بازسازي شده اي طبيعي است -اما در عوض به دليل تغيير لوکيشن فرصت فراخي پيدا کرده تا مناظر طبيعي چين و کوهستان هاي زيباي اين کشور را عرضه کند. نکته ي جالب ديگر فيلم، حضور جکي چان 56ساله در نقشي است که پت موريتا در سه فيلم دهه ي هشتادي پسر کاراته باز ايفا کرد و به خاطر فيلم نخست اين مجموعه نامزد دريافت جايزه ي اسکار هم شد. و جداي از همه ي اين ها، بايد اذعان کرد که تمامي کاراکترهاي فيلم جذاب و گيرا از کار در آمده .
جيدن اسميت، پسر 12ساله ي ويل اسميت، نقش دري پارکر را در پسر کاراته باز ايفا مي کند. جيدن اسميت گر چه بازي در دو فيلم روزي که زمين از حرکت با ز ايستاد و در تعقيب شادي را در پيشينه ي حرفه اي خود دارد اما پسر کاراته باز اولين فيلم وي در مقام بازيگر اصلي است . دري پارکر به همراه مادر مطلقه اش از شهر ديترويت آمريکا به پکن چين آمده است. دليل اين سفر الزاما ت کاري مادر است. دري اصلاً از اين نقل مکان خوش ا ش نمي آيد اما مجبور به تحمل آن است . شايد تنها لبخند يک دختر نوجوان چيني ويولونيست به اسم مي ينگ(هان ون ون)است که مي تواند اندکي حس و حال افسرده ي دري را بهبود ببخشد . آنچه وضع را براي دري دشوار مي سازد زورگويي هاي پسر قلدر و زورگويي در مدرسه است. اين پسر که چنگ (ونگ ژن وي)نام دارد کما بيش به تمام فنون کونگ فو وارد است و از اين فنون براي زورگويي و لت و پار کردن بچه هاي ضعيف تري مثل دري استفاده مي کند. در واقع، چنگ براي خودش يک استادي دارد به اسم لي(رونگ کوانگ يو)که موجود به شدت روان پريش و خبيثي است . اين استاد هيولا صفت با ياد دادن فنون کونگ فو به چنگ، وي را تحريک مي کند که از اين فنون عليه بچه هاي ضعيف تر مدرسه استفاده کند. دري در تحت چنين شرايطي است که با سرايدار مودبي به اسم آقاي هان(جکي چان)آشنا مي شود. آقاي هان در کونگ فو مهارت بسياري دارد و دري تلاش مي کند تا وي را ترغيب کند که اين فنون را به وي ياد دهد. اما آقاي هان در ابتدا تمايلي به اين کار نشان نمي دهد. تنها با گذر زمان است که دري موفق به نرم کردن آقاي هان مي شود و رضايت او را براي ياد دادن فنون کونگ فو جلب مي کند. به اين ترتيب دوره ي کارآموزي دري نزد آقاي هان آغاز مي شود . فيلم نهايتاً با يک سکانس مسابقه ميان دري و چنگ تمام مي شود.
تماشاي جکي چان، با ريش کوتاه، در نقش آقاي هان لذت بخش است . چان در اين نقش تازه مجبور بوده از شدت پرسوناي سينمايي معمول خود، که همواره واجد مايه هاي طنز و به اصطلاح خود -دست انداختن است، کم کند و بايد گفت که وي در اين کار موفق بوده است . کاراکتر آقاي هان مثل ديگر کاراکترهاي فيلم به خوبي پرداخت شده است . فصل مبارزه ي پاياني هم خيلي خوب و خوش ساخت از کار در آمده تا آنجا که به قول راجرايبرت، اين فصل يکي از بهترين پايان بندي هاي سينمايي طي سال هاي اخير است.
مثل فيلم 1984،در اين فيلم تازه نيز هيجان و جذابيت اصلي نه در رودرويي و مواجهه ي خشن دري و قلدرهاي مدرسه بلکه در ضرباهنگ تدريجي رابطه ي دري با استادش،آقاي هان ، است . شايد تنها نقطه ضعف فيلم، تأکيد نابجاي فيلمساز و فيلمنامه نويس بر روي رابطه ي رمانتيک دري 12ساله با دختر ويولونيست چيني است . رابطه ي دري با مادرش(تاجي پي.هنسون) به مراتب موثرتر و ديدني تر است.
هارالد زوارت، که کارگرداني فيلم ناموفق پلنگ صورتي 2را در کارنامه اش دارد و ضربات جانانه اي را بابت همين فيلم از منتقدين نوش جان کرده بود، حالا با کاگرداني پسرکاراته باز توانسته است مثل يک کونگ فوکار حرفه اي، با يک ضربت جانانه ي متقابل، جبران مافات بکند. بي خود نيست که آقاي هان در طول فيلم مي گويد«هر چيزي کونگ فو»است که معنايش اين است که هر عملي يک عکس العملي دارد!
اما از آنجايي که بنده صاحب کمربند کاراته هستم(و محض فروتني هم رنگ اش را نمي گويم!)و هر چهارشنبه ساعت 9شب در يکي از پارک هاي تهران با دوست فرهيخته ي گرامي ام آقاي يزداني خرم تمرين کاراته مي کنم و در نتيجه اين کاره تشرف دارم، لذا بد نيست دو نکته ي اندکي تخصصي را درباره ي اين فيلم خدمت تان يادآور شوم: اولا بهتر بود اسم فيلم را مي گذاشتند«پسر کونگ فوکار»زيرا اين فيلم هيچ ربطي به کاراته ندارد و همه اش راجع به کونگ فو است و حتما مي دانيد که کاراته با کونگ فو از زمين تا آسمان فرق دارد.ثانياً بد نيست بدانيد که در آن صحنه ي فيلم که دري و آقاي هان از کوه بالا مي روند و وارد معبد مي شوند و آدم هايي را مي بينند که به آرامي در حال حرکات رقص مانند هستند، اين جماعت در واقع مشغول تمرين «تايي چي چوان»هستند که يک هنر رزمي خاص است که مي توان آن را «مشت غائي برتر»ترجمه کرد .
منبع: دنياي تصوير 194
