خانوادگي
[دقت کن که چه آرزويي مي کني وگرنه ...]
کارگردان: رابرت رودريگوئز. بازيگران: جيمي برنت (توبي تامسون)، جيمز اسپيدر (کاربن بلک)، دون گيرهات (کول بلک)، جولي وانير (هلوتيکا بلک). 89 دقيقه. درجه ي نمايشي:PG.
رابرت رودريگوئز، سازنده ي تريلوژي موفق بچه هاي جاسوس در فيلم تازه اش ، نيم وجبي ها، باز به سراغ بچه ها رفته و حجم متراکمي از اکشن و انرژي حرکتي را در فيلم خود جا داده است؛ هرچند که اين فيلم برخلاف سه گانه ي بچه هاي جاسوس فاقد طرح داستاني مشخص و روشني است. نيم وجبي ها در واقع مجموعه اي است از تکه ها يا اپيزودها که در يک ساختار نامشخص و حتي گيج کننده کنار هم قرار گرفته اند. اين قالب روايي غيرتک خطي و نيز طنز پوچ گراي فيلم بيشتر مناسب سينماي هنري اروپايي است تا يک فيلم کودکانه ي اکشن هاليوودي.
قصه ي فيلم در شهر «بلک فالس» واقع در ايالت تگزاس آمريکا سپري مي شود. در اين شهر همه ي آدم هاي بزرگسال براي «صنايع معظم بلک بالس»کار مي کنند . مديرعامل اين شرکت مرد بدجنس و فاسدي است به نام کاربن بلک (جيمز اسپيدر) . مهمترين و پرفروش ترين وسيله اي که شرکت مذکور ابداع و توليد کرده يک وسيله ي همه کاره است مرسوم به « بلک باکس» (يا «جعبه ي سياه»). آقاي کاربن بلک به قدري سرگرم کار و توسعه دادن فعاليت هاي حرفه اي اش است که از رسيدگي به دو فرزند تخس و زورگوي خودش ،کول بلک (دون گيرهارت) و هلوتيکا بلک (جولي وانير)، بازمانده و آنها را به امان خود رها کرده است. اين دو بچه هاي زورگو تقريباً هر روز يقه ي توبي تامسون (جيمي برنت) را ، که بچه ي مظلوم و ضعيفي است مي گيرند و برايش مزاحمت درست مي کنند.در ادامه ي داستان، توبي برحسب اتفاق سنگ رنگارنگي را پيدا مي کند که داراي قدرت هاي جادويي است. اين سنگ مي تواند هر آرزويي را برآورده سازد. ديري نمي گذرد که ديگر بچه ها و حتي بزرگسالان از وجود اين سنگ جادويي خبردار مي شوند. سنگ قادر است هر آرزويي را برآورده کند اما برآورده کردن هر آرزويي معمولاً تبعات و عوارضي هم دارد که گاه مي تواند بسيار خطرناک باشد...
نيم وجبي ها داراي همان برق و جلاي بصري معمول فيلم هاي رودريگوئز و ضرباهنگ تند و تيز اين فيلم هاست. فيلم داراي يکي دوتا پيام ارزنده به پدر و مادرهاست که مهمترين اش اين است که : اجازه ندهيد گرفتاري هاي کاري و شغلي باعث غفلت شما از بچه هايتان شود.
رابرت رودريگوئز و کوئنتين تارانتينو که چندي پيش فيلم مشترکي ارائه کردند تحت عنوان سينماي دوفيلمه درست در يک روز سال 2009 فيلم هاي تازه ي خود، نيم وجبي ها و اراذل بي آبرو، را روانه ي اکران سينماهاي آمريکاي شمالي کرده اند. در يک مقايسه، همه ي امتيازات را بايد به تارانتينو داد که برخلاف همکار و رفيق قديمي اش (رابرت رودريگوئز )توانسته فيلمي به مراتب بهتر از فيلم هاي گذشته اش ارائه کند.
منبع:دنياي تصوير،شماره 186.
