سرنوشت نهايي 4(THE FINAL DESTINATION 4)

ترسناک / هيجاني
[آدم فقط يک بار مي ميرد آن هم اين چنين فجيع!]
کارگردان: ديويد آر. اليس. بازيگران: رابي کامپو ( نيک اوبانون)، شانتل وان سانتن ( لوري ميليگان)، نيک زانو (هانت واينورسکي)، هيلي وب (جانت کانينگهام). 88 دقيقه. درجه ي نمايشي: R.
اولين فيلم از مجموعه ي سرنوشت نهايي در سال 2000 به روي پرده ي سينماها آمد و با استقبال گرم تماشاگران و استقبال نسبي منتقدان مواجه شد. اين فيلم کم بودجه فيلمنامه ي ماهرانه و مباحث جالب و تأمل برانگيزي را درباره ي مرگ، تقدير، سرنوشت و فلسفه ي حيات مطرح کرده بود و در خلق تعليق و دلهره نيز موفق بود. اما فيلم هاي بعدي مجموعه مشمول
قاعده ي «فيلم هاي خوب تکرار نمي شوند مگر در يک قالب مسخره» شدند.
سرنوشت نهايي 4 مثل سه برادر بزرگ ترش درباره ي اين موضوع است که از دست مرگ نمي توان فرار کرد. در قسمت چهارم نوجواني که از قدرت پيش بيني حوادث برخوردار است پيش بيني مي کند که يک حادثه ي مرگبار رانندگي به زودي رخ مي دهد. اين پيش بيني يا پيش آگاهي باعث نجات جان قربانيان بالقوه مي شود. اما از آنجايي که فرشته ي مرگ از اين نوع رودست خوردن ها خوشش نمي آيد ، به تدريج و به روش هاي گوناگون جان تک تک کساني را که بايد در آن حادثه رانندگي مي مردند و نمرده بودند ، مي گيرد.
اينکه خود « مرگ» در قالب قاتل زنجيره اي عمل کند فکر خوبي بود که در قسمت اول مجموعه فيلم هاي سرنوشت نهايي به نحو احسن از آن استفاده شد و نتايج مالي خوبي هم به بار آورد! اما قضيه در قسمت هاي بعدي لوث شد. عزرائيل در فيلم نخست به طرز معقولانه تر و حساب شده تري جان قربانيانش را مي گرفت اما در قسمت چهارم نوعي بي قيدي و سبکسري در عملکردهاي جان ستانه ي ايشان ديده مي شود که به هيچ عنوان قابل توجيه نيست. متأسفانه قسمت چهارم، برخلاف قسمت اول، سناريوي قوي و مستحکمي ندارد. فيلم درواقع يک ترفند هشتاد و چند دقيقه اي است براي به نمايش درآوردن صحنه هاي فجيع مرگ و تعدادي صحنه هاي ترسناک ناگهاني کليشه اي از نوع « بووووو» . درواقع هيچ هراس واقعي اي در فيلم وجود ندارد. در قسمت اول، صحنه هاي مرگ طوري بود که در پس ذهن تماشاگر اين فکر وول مي خورد که نکند من هم اينجوري، مثلاً موقع دوش گرفتن بر اثر اصابت صاعقه، کشته شوم. خب، اين قضيه کار کرد و اولين فيلم مجموعه کارش حسابي بالا گرفت. اما مرگ هاي قسمت چهارم اساساً احمقانه تر از آن است که بتواند چنين هراسي را در ذهن و جان تماشاگر ايجاد کند.
مشکل ديگر سرنوشت نهايي 4 استفاده اش از روش سه بعدي است. ترکيب ژانر تريلر و سه بعدي ترکيبي نيست که چندان راضي کننده باشد. سرنوشت نهايي 4 حتي از توضيح فرض داستاني خويش هم اجتناب کرده است. ظاهراً سازندگان فيلم فرض را بر اين قرار داده اند که تماشاگران اين فيلم حتماً سه قسمت قبلي را ديده اند و لذا آنها ضرورتي نديده اند که به پرسش هاي «فلسفي» و « منطقي» تماشاگران در مورد حوادث روي پرده توضيح بدهند.
با توجه به چهار فيلمي که از مجموعه ي سرنوشت نهايي ساخته شده و انبوه شيوه هاي مرگ فجيع که در اين فيلم ها شاهد بوده ايم، به احتمال زياد سازندگان قسمت هاي بعدي با کمبود شيوه هاي مرگ روبرو خواهند شد. من پيشنهاد مي کنم که سازندگان قسمت هاي بعدي سرنوشت نهايي سفري به تهران بکنند و يکي دو روزي در پياده روهاي شهر تهران رفت و آمد کنند تا با شيوه هاي تازه اي از مرگ هاي فجيع روبرو شوند؛ فرو رفتن علمک گاز در داخل چشم عابر پياده و خارج شدن آن از پس کله، سقوط مصالح ساختماني و له شدن در زير آن، برخورد موتورسيکلت با عابر پياده و فرو رفتن دسته ي موتور به شکم عابر و خارج شدنش از طرف ديگر شکم، سقوط در جوي آب و خورده شدن بلافاصله توسط موش هاي گربه نماي گرسنه، سقوط در چاله هاي داخل پياده رو و خوردن کله ي آدم به روي سنگفرش پياده رو و متلاشي شدن آن و ...
منبع:دنياي تصوير،شماره 186.