جان کارتر (john carter)

کارگردان : Andrew Stanton
نویسنده : Andrew Stanton
تاریخ اکران : مارس 2012
زمان فیلم : 132 دقیقه
زبان : انگلیسی
درجه سنی : PG-13
ژانر : اکشن، ماجرایی، فانتزی
معرفی و نقد فیلم:
John Carter فیلمی است که عناصرش از ساخته های بسیاری وام گرفته شده است. حماسی است و داستانی سرراست و حادثه ای دارد. فیلم بازگشتی است به آثار قهرمان محوری که یک نفر یک تنه جلو همه غولها و آدمهای بد میایستد. جلوه های ویژه اش هم درجه یک است اما متاسفانه این چیزهای برای ساخت یک فیلم خوب کافی نیست. داستان فیلم اقتباسی ایست ضعیف از قصه های Edgar Rice Burroughs که از فیلتر فیلمهایی نظیر جنگ ستارگان و آواتار (البته هر دو اینها نیز از قصه های Burroughs تاثیر گرفته اند) نیز عبور کرده و از هر کدام چیزی برداشته است. داستانی که از پیچیدگی روایت و گره گشایی بی موقع رنج میبرد اما به هر صورت آنقدر جذابیت دارد که در گیشه بفروشد.
زمانی که نوجوان بودم، کتابهای مصور را جمع میکردم. صبحهای تابستان روی تخت دراز میکشیدم و ماجراهای کانن بربر را میخواندم.اما باید بگویم John Carter فیلمی است که در طول دیدن آن اصلاً حس و حال ماجرای کتاب مصورش را نداشتم. اما با وجود اینکه نمیتوان آن را یک فیلم خوب بحساب آورد ولی توانسته ماجراهایی را که در ابتدای داستان شروع میکند را به سرانجام برساند. همانند نسخه مصورش که امسال 100 امین سالگرد انتشار آن است، John Carter فیلمی است در مورد جوانی خوشتیپ، زنی زیبا، موجوداتی عجیب و کارهای غیرممکنی که تنها از پس یک قهرمان برمیاید. فیلمی که هدف آن غلبه از شیطان است و با وجود اینکه به شکلی ساخته شده تا بتوان سریهای بعدی اش را نیز در سالهای بعد اکران کرد، ولی داستان مستقلی محسوب میشود. در واقع برای فروش در گیشه تماشاگر را گروگان نمیگیرد.
John Carter قصه ای است اورژینال که قهرمانش، کاپیتانی است اهل ویرجینیا از دوره بعد از جنگ شهری که به سیاره مریخ (یا به زبان موجودات محلی بارسوم) منتقل شده است. تقاوت در نیروی جاذبه به Carter در بر روی سیاره ای که خود درگیر جنگی داخلی است توانایی و چابکی ای ویژه ای میدهد. برخورد اولیه Carter با موجودات محلی ای  چهار دست، سبز پوست، شاخدار و مسلح ای است که توسط تار تارکاس (با بازی William Dafoe) رهبری میشوند و در ادامه منجر به نجات شاهزاده دیا توریس که قرار بوده برای حفظ صلح میان موجودان آبی و قرمز، توسط پدرش تاردوس مورس به عقد سرداری جنگی بنام ساب تان دربیاید، میگردد. دیا توریس از Carter میخواهد تا در مبارزه با نیروی های ساب تان به ملت او بپیوندد تا در عوض به او بگوید که چگونه به زمین باز گردد. اما این چیزها به همین سادگی هم نیست. تان توسط موجوداتی ابدی و نامیرا که سرگرمیشان به وجود آوردن و نابود کردن امپراطوریها در سراسر عالم است کنترل میشود. برای نجات دادن مریخ، Carter باید جبهه ای متحد بسازد تا بتوانند نقشه های ماتای شانگ را نقش برآب کنند!
فیلم اولین تجربه اکشن کارگردانش Andrew Stanton است که در جستجوی نمو و وال-ای را نیز از کمپانی پیکسار در کارنامه اش دارد. فیلم به شدت وابسته به عناصر کامپیوتری است و انگار داستان های قبل از ماجراهای جنگ ستارگان را روایت میکند. اثر گرافیک کامپیوتری در همه جای فیلم چه پیش زمنیه و چه پس زمینه دیده میشود. آنقدری که میتوان ادعا کرد فرق چندانی با وال-ای ندارد. تنها چند انسان به جهانی که پر از انیمیشن و موجوات کامپیوتری است اضافه شده.
سطح بازیگری برای چنین فیلمی مطلوب و کافی است. با بازیگرانی که بخاطر توانایی بازی در درام انتخاب نشده اند. نمونه بارز آن خود Taylor Kitsch در نقش Carter است که بدون لباس جذابتر بنظر میرسد و انگار دارد دیالوگهایش از رو میخواند. وی که آنقدر هم بدن عضلانی ندارد توانسته هیبت یک قهرمان به خوبی به تصویر بکشد.Lynn Collins  برای نقش دیا توریس بسیار زیبا و جذاب است و با Kitsch زوج خوبی را تشکیل میدهند. اما نقشهای مکمل با بازیگرانی بهتری بازی میشود. Mark Strong و Dominic West موجودات بد داستان هستند. Ciaran Hinds نقش پدر و رهبر شهر هلیوم را بازی میکند و William Dafoe، Hayden Church و Samantha Morton نیز صداپیشگان سه "تارک" اصلی فیلم هستند.
با وجود این که صحنه پردازی و مراحل تولید خوب انجام شده ولی متاسفانه، ارائه و نمایش فیلم بسیار ضعیف است. تبدیل به نسخه سه بعدی واقعاً افتضاح است. شاید بتوان آن را جزو پنج نمونه ضعیفی دانست که توانایی بالقوه به باد دادن زحمات تمامی عوامل تولید را دارند و بیچاره کسانی که این نسخه را برای تماشا انتخاب میکنند. تصاویر محو، صحنه های تاریک دیدن فیلم را واقعاً سخت میکند. البته بنظر من لازم هم نبود آن را تبدیل به سه بعدی کنند.
تصمیم دیزنی برای جلوانداختن تاریخ نمایش از ماه های شلوغ تابستان به ماهی آرامتر مانند مارس، شاید به فروش آن در گیشه کمک کند. هرچند باز هم بعید است که بتواند سود زیادی را نصیب کمپانی کند و انگیزه ای باشد برای ساخت دنباله های آن. بعد از آنهمه اشتباه در تبدیل به نسخه سه بعدی واقعاً عجیب است که فیلم چگونه توانست خود را به اکران برساند. معروفترین اثر Rice Burrough یعنی تارزان الهامبخش فیلمهای بسیاری شد. اما این John Carter ای که من دیدم با اینکه اثر سرگرم کننده ایست ولی قدرت آن را ندارد تا آغاز گر دنباله سازیهای آینده باشد و بتوان از لحاظ تجاری روی آن حساب کرد.
اهایی جذاب و پایانی که میتوان گفت "قابل قبول" است.
منبع:naghdefarsi.com