نویسنده و کارگردان: اندرو دومینیک بازیگران: براد پیت (جکی)، اسکات مک‌نِیری (فرانکی)، جیمز گاندولفینی (میکی)، ری لیوتا (مارکی تراتمن) زمان فیلم: ۹۷ دقیقه ژانر: جنایی خلاصه داستان: سه آدم آماتور به یک تشکیلات مافیایی دستبرد می زنند و با این کار باعث فروپاشی اقتصادی گروه‌های تبهکاری منطقه می‌شوند. جکی کوگان آدم‌کشی است که برای شکار این سه نفر استخدام شده است. منتقد:علیرضا حسن‌خانی اگر می‌خواهید وقت‌تان را صرف دیدن یک تریلر جنایی کنید تا کمی هیجان و تعلیق را تجربه کرده باشید و برای این کار به‌نرمی بکش‌شان را انتخاب کرده‌اید، کاسه‌ی تخمه و آجیل را کنار بگذارید و یک بسته استامینوفن کنار دست‌تان باشد تا اگر توانستید احیاناً فیلم را تا انتها تحمل کنید برای تسکین سردردتان مصرف کنید. به‌نرمی بکش‌شان سایه‌ی محوی از یک تریلر جنایی است با انبوهی دیالوگ‌های حوصله‌سربر و بی‌ربط که حتی در تماشای دورِ تند هم تمام‌شدنی نیستند. بیننده باید ذره‌بینی دست بگیرد و کورمال‌کورمال دنبال یکی‌دو حادثه و تعلیق در فیلم بگردد، بلکه بتواند کمی سرگرم شود. غمِ بزرگ‌تر این‌جاست که این فیلمی نیست که از سازنده‌ی قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل انتظار داشتیم. از فیلم‌های قبلی اندرو دومینیک هم می‌شد انتظار داشت ریتم فیلم کند و کش‌دار باشد و یا روند وقایع با باقی فیلم‌های ژانر متفاوت باشد اما این‌که نقطه‌ی عطف اول فیلم یعنی سکانس دزدی این ‌قدر دیر و بی‌رمق و ساده برگزار شود، دیگر به انتظار بیننده بازنمی‌گردد بلکه به ضعف فیلم‌ساز دلالت دارد. حضور کوتاه براد پیت هم نمی‌تواند فیلم را نجات دهد، همان ‌طور که علاقه‌ی نگارنده به جیمز گاندولفینی و خاطرات و رؤیاهای بیمارگونی که تعریف می‌کند هم نمی‌تواند در دنبال کردن اثر مؤثر واقع شود. درست مثل حضور خنثی و بی‌ثمر ری لیوتا که شبحی از بازیگر رفقای خوب اسکورسیزی است. تعداد اندک حوادث و دیالوگ‌های زیاد، فیلمِ شاهکار این سبک یعنی فارگو – اثر ماندگار برادران کوئن - را به یاد می‌آورد اما گفت‌و‌گوهای بی‌ربط این فیلم و تعدد شخصیت‌های پادرهوا و فاقد وجاهت آن، فاصله‌ای طولانی با طنز جاری و فضای ابسورد شاهکار برادران کوئن دارد. با کنار هم قرار دادن ایرادهای ریزودرشت و متعدد فیلم به علت شکست تجاری آن و عدم استقبال مخاطبان هم راحت‌تر می‌توان پی برد

به‌نرمی بکش‌شان Killing Them Softly

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته