کارگردان داریوش فرهنگ بازیگران:شقایق فراهانی ،نصرالله رادش ،علیرضا جلالی‌تبار در «خنده در باران» که در جدیدترین ساخته داریوش فرهنگ در ژانر کمدی است. در خلاصه داستان «خنده در باران» آمده است: عروسی پای سفره عقد به ‌جای «بله» می‌گوید«نه». همه چیز از همین نقطه شروع می‌شود. داماد همه تلاش خود را می‌کند تا بتواند از عروس جواب «بله» بگیرد اما موفق نمی‌شود. عروس او در یک تغییر غیرمنتظره تبدیل به شخص دیگری می‌شود! جستجوی داماد برای برگرداندن عروس سرآغاز ماجراهایی است. ه عمق فاجعه توجه کنید ،عوض شدن دو روح توسط رایانه و ذخیره و انتقال آن بر روی دیگری.گفتم روح، علت حرفم این است که اگر فقط حافظه ها عوض میشد این دو نفر فقط چیزی را به خاطر نمی آوردند یا حافظه دیگری را داشتند اما در اینجا علاوه بر حافظه کلیه خصوصیات شخصیتی وفردی نیز منتقل شده است(که از این مطلب میفهمیم که دانشمندان درون فیلم دستگاه انتقال روح را کشف کرده اند).فیلمساز به تقلید از فیلم های غربی این گذاره کفر آمیز را به راحتی در فیلمش گنجانده واحتمالا حتی خودش هم متوجه نشده که چکار کرده است. فیلم فیلم نامه با سر و ته ندارد،شخصیت پردازی یا تیپ سازی هم ندارد،طراحی صحنه هدفمند ندارد،اما فیلمبرداری وکادربندی های تلوزیونی دارد،تادلتان بخاهد شوخی های بی شرمانه،مبتذل ودرجاهایی مستهجن را هم دارد. متاسفانه باید گفت فیلمساز با وام گرفتن ژست هایی از فیلم آواتار و ترکیب آن با سریال فرینج به طور ناشیانه ای قصد به ارایه چیزی را دارد که اصلا نمیداند چیست.آواتار(جیمز کامرون) و فرینج(جی جی آبرامز ودوستانش باسابقه ساخت سریال لاست) از اندیشه افرادی بیرون آمده است که با سابقه پرمخاطب ترین فیلم ها وسریال های 10سال اخیر جهان قصد از ریشه زدن اندیشه وتفکر الهی(یا بهتر بگویم اسلامی)را دارند.مثلا در فصل اول سریال فرینج بادستگاهی مواجه میشویم که با وصل کردن آن به یک فرد مرده میتوان از مغز او اطلاعاتی را دریافت کرد.کارگردان در این سریال به شکل ظریفی به این امر اشاره کرده و با تاکید براین موضوع در خوراندن آن به مخاطب کاملا موفق بوده. توجه کنید اندیشه ای که مغز را مانند یک هارددیسک در نظر میگیرد و همین را هم نمیداند که حافظه وآنچه با عنوان حدیث نفس وجود دارد یا حب ها وبغض ها یاشک ها و یقین های ما عملا در روح ما وجود دارد ونه مغز ما که فقط از سلولهای عصبی تشکیل شده است،دلیل این مطلب این است که وقتی خواب میبینیم یا زمانی که میمیریم (وقتی با جسم سر وکار نداریم)هم حافظه مان همان است هم حدیث نفسمان همان و هم ویژگی های شخصیتی ما همان است که فیلمساز اصلا به این نکات توجه نکرده به یک طرف بلکه دست بر روی نقطه عکس این موضوع گذاشته. در آخر باید گفت خنده در باران با توجه به این نوع اندیشه ضد الهی خود به مراتب بدتر از فیلمهایی مثل خصوصی است. چون این فیلم قطعا باعث فاسد شدن اندیشه افرادی میشود که از باطل بودن محتوی فیلم خبری ندارند. نویسنده : حسین رازی زاده

معرفی و نقد فیلم خنده در باران

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته