کارگردان: : ژان‌مارک وَلِه . بازیگران: وَنِسا پارادی (ژاکلین)، کوین پَرِنت (آنتونی گودین)، اِولین بروشو (رز)،‌ هلن فلوران (کارول). داستان دیگر که در پاریس و سال ۱۹۶۹ می‌گذرد درباره‌ی زنی به نام ژاکلین است که کودکی به دنیا می‌آورد که معلول ذهنی است. او به توصیه‌ی پدر بچه که معتقد است باید او را به مکان‌های مخصوص این نوع کودکان بسپرند مخالفت می‌کند و به همین دلیل شوهرش ترکش می‌کند. ژاکلین مجبور می‌شود به‌تنهایی فرزندش را بزرگ کند و این ارتباط نزدیک باعث می‌شود رابطه‌ی محکمی بین مادر و فرزند به وجود بیاید. وقتی یک عامل بیرونی وارد زندگی آن‌ها می‌شود و می‌خواهد بین این دو فاصله بیندازد، شرایط سختی برای آن‌ها به وجود می‌آید… ساختار روایی کافه فلوره پر از شکست‌های زمانی است؛ به‌علاوه‌ی کات‌هایی که با تغییر مکان و زمان رخدادها همراه است. حتی راوی هم بسته به موقعیت تغییر می‌کند. این بنیان پیچیده برای روایت چند قصه‌ی هم‌زمان، نه از سر پیچیده‌نمایی یا گنده‌گویی، که برآمده از محتوای اثر و دنیای درهم‌تنیده‌ی شخصیت‌هاست. در دل این نماها و فصل‌های منفک که جا به‌ جا و گاهی بی‌مقدمه به هم کات می‌خورند و گاهی با فلاش‌بک و فلاش‌فوروارد پیش می‌روند، آن‌چه اصلی‌ترین سرنخ ماجراست و تماشاگر را به تعقیب فیلم ترغیب می‌کند، «موسیقی» آن است که کارکردی فراتر از یک موسیقی متن معمولی دارد و در واقع کلیدی برای کنار هم قرار دادن پازل‌های متعدد فیلم و درک دنیای شخصیت‌ها و حتی کلیت پیچیده و دور از ذهن فیلم است. نام فیلم که نام قطعه‌ای معروف به همین نام است ام فیلم که نام قطعه‌ای معروف به همین نام است نقشی پررنگ در شکل گرفتن ارتباط بین شخصیت‌هایی دارد که در زمان و مکان متفاوتی زیسته‌اند، در پایان فیلم به هم مربوط می‌شوند. به همین شکل، ترانه‌ی «It’s You» در اواسط فیلم، بین همان آدم‌ها پل می‌زند و فضای حاکم بر ذهنیت و روحیه آن‌ها را به هم نزدیک می‌کند. در هر دو قصه‌ای که به طور موازی در فیلم پیش می‌رود، شخصیت‌های اصلی مجبورند یک صممیت واقعی را به خاطر یک صممیت واقعی دیگر ترک کنند. اصولاً همین موقعیت دشوار و ویران‌کننده‌ی چنین است که به ساختار کلی فیلم هم سرایت کرده است. البته جهان‌بینی فیلم و فلسفه‌ای که برای ارتباط شخصیت‌هایش با هم به تصویر می‌کشد و مبتنی بر «تناسخ» است جای چون‌وچرا دارد؛ مکافات کشیدن بی‌دلیل آدم‌ها و حتی خیانت، با نوع مطرح شدن «تناسخ» در فیلم به امری تقدیری و اجتناب‌ناپذیر تبدیل می‌شود، اما مسأله این‌جاست که فیلم با به تصویر کشیدن شخصیت‌هایی هم‌دلی‌برانگیز، آن قدر قدرت پیدا می‌کند تا جهان‌بینی‌اش را به کرسی بنشاند؛ هرچند با پایان‌بندی بیش حد خوش‌بینانه‌اش کوبندگی و تأثیرگذاری‌اش را زیر سؤال می‌برد. منبع:.homandavoodi.com

نقد فیلم کافه فلوره (Café de flore)

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته