کارگردان: دیوید کوئپ بازیگران: جوزف گوردن-لویت، مایکل شانون، دانیا رامیرز. وایلی (گوردن-لویت) که استعداد زیادی برای درس خواندن دارد، به دلیل این‌که از شغل‌هایی که او را وادار به پشت میزنشینی کنند بیزار است، شغلی را انتخاب کرده که سراسر هیجان و اکشن است: او یک پیک دوچرخه‌ای است که در نیویورک بسته‌های مختلف را در اسرع وقت تحویل می‌دهد. اما روزی یکی از این بسته‌ها که وایلی آن را از همکلاسی سابقش تحویل می‌گیرد باعث ایجاد دردسر برایش می‌شود و آدم بی‌اعصابی به نام بابی ماندِی خودش به آب و آتش می‌زند تا آن را از چنگ وایلی دربیاورد… در کمدی‌رمانتیک خوب ولی مهجور این سال‌ها «موسیقی و شعر» (مارک لارنس، ‌2007) درو بریمور جمله‌ای می‌گوید به این مضمون: «ملودی یک ترانه مثل ظاهر آدماست که می‌تونه قشنگ یا زشت باشه. ملودی خوب باعث میشه به ترانه گوش بدی، اما برای این‌که به عمق وجودشون پی ببری باید شخصیت اون آدم رو بشناسی یا به شعر اون ترانه توجه کنی.» می‌شود با قاطعیت گفت که «شتاب اولیه» ظاهری بسیار جذاب و درگیرکننده دارد. یک دوچرخه هست و یک دوچرخه‌سوار که از اول تا آخر فیلم رکاب می‌زند و اتفاق‌های زیادی را پشت سر می‌گذارد. مایة هیچکاکی معروف درگیر شدن یک آدم بی‌حاشیه و صاف‌وساده در یک ماجرای بزرگ و خطرناک این‌جا هم به کار رفته. یک نقش منفی بی‌اعصاب و در عین حال باهوش هم هست که با بازی خوب مایکل شانون جلوه گیرایی در فیلم پیدا کرده. یک داستان سرراست هم داریم که کم‌کم و با فلاش‌بک توسعه پیدا می‌کند و با یک پایان خوش به پایان می‌رسد. از جلوه‌های ویژه هم به‌اندازه و هوشمندانه در فیلم استفاده شده و ترکیب آن با واقعیت (بجز جاهایی که خود فیلم‌ساز مد نظرش بوده) توی چشم نمی‌زند. «شتاب اولیه» طنز و سرخوشی هم دارد که شاید بهترینش بلاهایی است که سر آن پلیس نیویورکی دوچرخه‌سوار می‌آید. فیلم در لایه‌های زیرینش به‌شدت تحت تاثیر زمانه‌اش است. زمانی نه‌چندان دور، یعنی دوران جنگ سرد، روس‌ها میدان‌دار بی‌چون‌وچرای نقش‌های شیطانی یا روان‌پریش فیلم‌های جریان اصلی هالیوود بودند. اما ظاهرا با رفع شدن خطر روس‌ها، خطر بزرگ‌تر و مهیب‌تری امنیت آمریکایی‌ها را تهدید می‌کند. خطری که بر خلاف قبلی بیش‌تر از آن‌که سیاسی باشد، اقتصادی است. صحبت از چین است که با رشد اقتصادی سرسام‌آورش یک تهدید بالقوه اقتصادی و البته سیاسی برای آمریکا محسوب می‌شود. به همین دلیل هم هالیوود به عنوان بازتاب‌دهندة سیاست‌های کلان آمریکا، کم‌کم شیطان‌صفت‌هایش را به چینی‌ها تغییر داد. در «شتاب اولیه» هم مافیای چینی مستقر در چایناتاون نیویورک از طرفی، و دولت کمونیستی چین که آزادی شهروندانش را محدود می‌کند از طرف دیگر، ‌قطب‌های اصلی منفی فیلم هستند. به‌خصوص این‌که یکی از همین چینی‌ها در دیالوگی دوپهلو «رویای آمریکایی» را هم دست می‌اندازد. ما در نهایت، «شتاب اولیه» با همه شاخص‌های تولیدی استاندارد و جزییات جذابش، آن عمق ماندگار شعرگونه را ندارد. خشونت و طنز کنترل‌شده فیلم اجازه نمی‌دهد از حد یک اکشن تروتازه جذاب فراتر برود. به‌خصوص این‌که نمونه درخشانی مثل «عوضی» (2006، مارک نِوِلداین، برایان تیلور) با بازی جیسن استاتام وجود داشته باشد که در همین حال‌وهوا، با خشونت افسارگسیخته و طنز بی‌امانش، تا ته خط این مالیخولیای مبارزه با چشم‌بادامی‌ها را رفته باشد. این یادداشت در شماره 391 هفته نامه همشهری جوان منتشر شده است.

نقد فیلم شتاب اضافه (Premium Rush)

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته