نقد فیلم منظری از پل (A View from the Bridge)

شنبه، 19 مرداد 1392
تخمین زمان مطالعه:
موارد بیشتر برای شما
نقد فیلم  منظری از پل (A View from the Bridge)
کارگردان: سیدنی لومت سیدنی لومت در منظری از پل که سیاه‌و‌سفید و بر اساس نمایش‌نامه‌ای از آرتور میلر ساخته، باز هم به سراغ روایت یک تراژدی خانوادگی رفته است. با این‌که کل لوکیشن‌های فیلم یک خانه و یکی‌دو خیابان دوروبرش است، لومت اجازه نداده تا فیلمش کند و خسته‌کننده از کار دربیاید. او دقیقاً بعد از تمام شدن تیتراژ اول فیلم، با یک حادثه شروع می‌کند و الوار بر سر یکی از کارگرانی که در بندر کار می‌کنند می‌ریزد. در ادامة داستان، این اتفاق هیچ نقش دراماتیکی پیدا نمی‌کند و تنها جنبه‌های انسان‌دوستانة شخصیت اصلی فیلم را نمایان می‌کند. پس از گذشتن از چند اتفاق مشابه و به‌ظاهر بی‌اهمیت، تازه لومت دست خود را رو می‌کند و متوجه می‌شویم در حال تماشای یک بحران اخلاقی و در حال نزدیک شدن به یک فاجعه هستیم. خانواده‌ای مهاجر (زن و شوهر و خواهرزادة شوهر) که سال‌هاست از ایتالیا به آمریکا کوچ کرده، در آستانة فروپاشی است. پدر مایل به رها کردن عزیزدردانه‌اش ـ که حالا 18 ساله شده ـ به دامان اجتماع (برای کار کردن) نیست و بدتر از آن دختر می‌خواهد با پسر جوانی که مهمان ناخوانده‌شان شده ازدواج کند. مادر به عشق پدر به خواهرزاده حسادت می‌کند و پدر به عشق خواهرزاده به پسر جوان. اوج این حسادت‌ها هم در سکانس دیدنی مشت‌زنی به‌ظاهر دوستانه بروز می‌کند و درونیات شخصیت‌ها را روی دایره می‌ریزد. مسلم است که در چنین جوی انتظار کشیدن برای یک فاجعه دور از ذهن نیست. این فیلم لومت فوق‌العاده مهجور است به طوری که حتی یک نسخة دی‌وی‌دی یا یک زیرنویس انگلیسی آن هم در اینترنت موجود نیست و تنها نسخة موجود، یک کپی وی‌اچ‌اس است که با صدای مونو و تصویر بی‌کیفیت قابل دانلود است. با این همه، تسلط لومت در کارگردانی و میزانسن دادن به سکانس‌های باالقوه کند و کش‌دار کاملاً مشخص است. او برای طراوت بخشیدن به سکانس‌های طولانی و پردیالوگش از حرکت دوربین و دور و نزدیک شدن به شخصیت‌ها در اواسط یا اواخر پلان‌ها استفاده کرده که باعث شده منظری از یک پل ریتم درگیرکننده‌ای پیدا کند. مانند همة فیلم‌های خوب و ماندگار لومت، این‌جا هم درگیری با قانون و مستأصل بودن انسان در اجرای عدالت، نقش برجسته‌ای دارد. شاید مخلص کلام جایی باشد که اواخر فیلم یک وکیل حقوقی برای توضیح دادن ناممکن بودن اجرای عدالت می‌گوید: «ما که خدا نیستیم؛ فقط خدا می‌تونه عدالت رو اجرا کنه.» این مطلب در شماره 429 مجلة فیلم، مرداد ماه 1390 به چاپ رسیده است.


ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
موارد بیشتر برای شما