به گزارش راسخون به نقل از فارس، همزمان با فرارسیدن ماه مبارک رمضان ماه میهمانی خداوند، برای آشنایی با مضامین دعاهای روزانه هر روز از این ماه مبارک، آیت‌الله روح‌الله قرهی مدیر مدرسه علمیه امام مهدی(عج) و از اساتید اخلاق، در گفت‌وگویی به شرح دعای روز بیست و چهارم پرداخته است که در ادامه می‌خوانیم:
در دعای شریف روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان از خداوند می‌خواهیم که این ماه و امروز من به رضایت تو قرار بگیرد. «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ فِیهِ مَا یُرْضِیکَ»؛ وقتی انسان از بدی‌ها و زشتی‌ها دور شود و به طهارت قلوب نزدیک شود طبعاً به مقامی می‌رسد که مقام حقیقی انسان است.
علمای اخلاق، بالاترین مقام را مقام رضا برشمرده‌اند، پروردگار عالم هم نفس مطمئنه را بالاترین نفس دانسته است که در مرحله اولی حضرات معصومین علیهم‌السلام، انبیا و تالی تلو معصومان و اولیاء الله وجود دارد از این رو خطاب می‌شود: «ارجعی الی ربک راضیة مرضیه»؛ یعنی آنها در یک مقامی قرار بگیرند که خدای متعال می‌فرمایند هم من از شما راضی هستم و هم شما از من راضی هستید. بنابراین مقام رضا، مقامی بسیار عالی و والا است.
چه کنیم اهل مقام رضا باشیم
نخست؛ آنچه از ناحیه خداوند متعال برای افراد قرار می‌گیرد چون می‌دانند خدای متعال، علیم و حکیم است طبعاً خواسته او را بهتر از خواسته خود می‌پندارند و ترجیح می‌دهند خواسته خدا را به خواسته خودشان و به همین دلیل بیان می‌کنند یکی از اذکار دائمی اهل رضا این است: «افوض امری الی الله ان اللله بصیر بالعباد»؛ ما امورمان را به خدا واگذار می‌کنیم خدایی که نسبت به بندگانش بصیر است.
دوم؛ بصیر بودن خدا. چون آن کسی که علم و حکمتش حقیقی است پس او بصیر است و می‌داند اما انسان، علمش محدود است ولی بصیرت و حکمت حقیقی در علم خدا نهفته شده است از این رو همه امور را به او واگذار می‌کنند وقتی همه چیز بر خدا تفویض شد دیگر نگاه نمی‌کنند صورت ظاهری آن، الان خوب است یا بد.
ممکن است صورت ظاهر یه مسئله خوب نباشد اما چون به خداوند سپرده‌اند، در مقام رضا آن را می‌پذیرند، لذا نه خشنود می‌شوند که صورت ظاهری آن خوب است و نه ناراحت می‌شوند که ظاهر آن بد است بنابراین در هر دو صورت، امور را به خدا سپرده‌اند و می‌دانند که خداوند متعال، بصیر است.
البته ناگفته نماند اهل رضا به یک بصیرتی رسیده‌اند که خود می‌دانند خدا بصیر است و اگر به آن بصیرت نرسیده بودند به مقام رضای حضرت حق، تن نمی‌دادند. «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ فِیهِ مَا یُرْضِیکَ».
«وَ أَعُوذُ بِکَ مِمَّا یُؤْذِیکَ»؛ پناه می‌برم به آنچه که ناپسند باشد و بخواهد تو را اذیت کند، یکی از خصائص بندگان حضرت حق این است که اگر بخواهند چیزی را بیان کنند دائم به خدا پناه می‌برند، همین که می‌گوییم «اعوذ بالله السمیع العلیم»، «اعوذ بالل من الشیطان الرجیم» یعنی پناه بردن به خدا فقط از سوی بندگان حقیقی اتفاق می‌افتد.
«وَ أَعُوذُ بِکَ مِمَّا یُؤْذِیکَ»؛ ما خودمان یک برنامه‌ریزی‌هایی داریم اما گاهی آخر سر همه برنامه‌هایمان را خراب می‌کنیم. کجا باید به خدا پناه ببریم؟ زمانی که می‌خواهیم از بدی‌هاو پلشتی‌ها دور شویم باز باید به خودش پناه ببریم. هیچ جایی که مهمتر از حضرت حق که انسان به آن پناه ببرد در جهان وجود ندارد.
نشانه پناه بردن به خدا
یکی از نشانه‌های پناه بردن به خدا این است که ببیند آیا آنچه را که خدای متعال بیان می‌کند را در حد خودش انجام می‌دهد چه در ترک محرّمات و چه در انجام واجبات. اگر کسی در همین حد به وظایفش عمل کند به خدا پناه برده است.
در فراز بعدی دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم: «وَ أَسْأَلُکَ التَّوْفِیقَ فِیهِ لِأَنْ أُطِیعَکَ وَ لا أَعْصِیَکَ»؛ و از تو توفیق می‌خواهم که در این ماه و در این روز به فرمان تو باشم و هیچ نافرمانی نکنم ای جود و عطا بخش سؤال کنندگان. «یَا جَوَادَ السَّائِلِینَ»
توفیق انجام هر عملی از سوی خداست و ما گاهی نسبت به انجام برخی امور، مغرور می‌شویم و از این رو بیان می‌داریم که در این روز از تو توفیق می‌خواهم که به امر و فرمان تو باشم. « لِأَنْ أُطِیعَکَ»؛ مطیع تو باشم.
مطیع خداوند بودن، راه‌هایی دارد: اینکه بتواند هرآنچه را که خدای متعال بیان کرده است را مو به مو انجام دهد ولو در حد وسع خودش. هر چند «لا یکلف‌الله نفسا الا وسعها» و همین حد و اندازه را نیز باید خدای متعال توفیق دهد و اگر اطعام فقرا و سائلین را نجام می‌دهد باید بداند که توفیق انجام این عمل را خداوند مرحمت کرده است.
همین ثروتی را که فرد دارد و می‌تواند جهیزیه بدهد و به فقرا کمک کند را خداوند به او داده است چراکه بسیاری از افارد شبانه‌روز کار می‌کند اما نمی‌توانند پس‌اندازی داشته باشند و هر کار خیری با توفیق خداوند میسر می‌شود.
علاوه بر اطاعت از خداوند، برای گناه نکردن هم باید توفیق خداوند باشد.
/2759/