آیا شما در خصوص چگونگی برخورد و ارتباط بهتر با شخصی که مبتلا به آلزایمر است اطلاعاتی دارید؟
استراتژی‌های ارتباطی موفق باید هماهنگ با مراحل بیماری آلزایمر باشد. چنان که این بیماری بیشتر پیشرفت می‌کند، ارتباط کلامی با مبتلایان سخت‌تر نیز می‌شود. مراقبان این گونه افراد می‌توانند از طریق زبان بدن، تُن صدا، انتخاب کلمات ملموس به جای کلمات نمادین و سمبلیک و لمس، ارتباط برقرار کنند. رفتار فرد مبتلا به آلزایمر نوعی از ارتباط است که فرد مراقبت‌کننده باید آن را با صبر و حوصله فرا بگیرد.چگونه دیگران می‌توانند به کسانی که مبتلا به زوال عقل شدند، کمک کنند؟
برای احساس راحتی دیگران در تعامل با مبتلایان به آلزایمر در درجه اول نیاز است که به آنها بگویدد که این فرد دچار زوال عقل شده است، و راهکارهایی که تجربه کرده‌اید و فرا گرفته‌اید، را با آنها نیز در میان بگذارید. بسته به مرحله بیماری، روش‌های بسیاری وجود دارد که دیگران می‌توانند با استفاده از آنها با فرد مبتلا به آلزایمر ارتباط بهتری رقم بزنند. برای مثال، اگر در یک مهمانی شرکت کرده‌اید، و فرد مورد نظر نام شما را به یاد نمی‌آورد، می‌توانید پیشنهاد یک بازی یا فعالیت دیگر را به او بدهید.اگر شخصی مبتلا به آلزایمر یا زوال عقل علائمی مانند توهم، هذیان، یا پارانویا از خود نشان داد، چگونه با وی برخورد باید کرد؟
همۀ این موارد علائم زوال عقل است. بیمار ممکن است دیگران را حتی به دزدی وسایل خود متهم کند، چراکه آنها از این موضوع آگاه نیستندکه نمی‌توانند به یاد بیاورند که وسایلشان را کجا گذاشته‌اند.اگر توهم و هذیان باعث پریشانی بیمار نمی‌شود، بهتر است در کنار او باشید تا اینکه سعی در متقاعد کردن وی در این باره باشید که آنهایی که او می‌گوید واقعی نیست و یا دروغ است. اگر این امر موجب نگرانی و تشویش او می‌شود، بهتر است مراقب او متوجه این توهم کند و اقدامات عملی‌ای نیز انجام دهد؛ مثلا تغییر روشنایی محیط اقدامی مناسب است تا از هر گونه تحریک بیشتر فرد جلوگیری می‌شود. برای مثال، لباس‌های روی هم قرار گرفته در گوشه‌ای از اتاق ممکن است شبیه هیولا یا ممکن است شبیه یک فرد برای وی جلوه کند. در برخی موارد که این اقدامات عملی تاثیر در بیمار نگذارد، ممکن است دارو تجویز کند.
چه کاری می‌توان در خانه برای این افراد انجام داد تا احساس آرامش بیشتری در خانه داشته باشند؟
بهتر است زمانی که فرد مبتلا در مراحل اولیه بیماری خود به سر می‌برد، تغییراتی در خانه ایجاد کنیم و آنها را با این تغییرات وفق دهیم. فرش‌های پراکنده‌شده در خانه و همچنین طناب‌های نازک موجود در خانه، وسایل شکستنی و گران قیمت را جمع کنید. جمع کردن این گونه وسایل نه تنها مانع از به هم خوردن تعادل بیمار شود، بلکه استرس و نگرانی‌ها را نیز کم می‌کند. فضای خانه را طوری تعبیه کنید که نور خوبی در همه جا وجود داشته باشد تا سایه‌های وهم‌آلود برای بیمار ایجاد نکند. سعی کنید موسیقی آرامی در خانه پخش کنید تا محیط آرامش بخشی در خانه حکمفرما شود.در مراحل پیشرفته‌تر زوال عقل، فراهم کردن صندلی‌های راحت برای نشستن و پا شدن بیمار، برچسب زدن روی درب اتاق‌ها، و انتخاب جای مناسب برای دیدن تلویزیون، طوری که صدای تلویزیون وی را اذیت نکند، گزینه مناسبی است.