راسخون ـ محمد کلهر : «سرو زیر آب» درباره معراج شهدا و نحوه تشخیص شهیدان بی‌پلاک است. فیلم، تلاش و تعهد خادمان معراج شهدا را برای شناسایی شهدای بدون پلاک نشان می‌دهد و تا حدودی از عهده کار بر آمده است.
اما ماجرا آنجا خراب می‌شود که یکی ـ دو نفر از این خادمان، از سر دلسوزی قوانین را دور می‌زنند و با سندسازی، شهید بدون هویتی را به جای شهید یک خانواده به آنها تحویل می‌دهند و ...
«سرو زیر آب» را از دو جهت می‌توان تحلیل کرد؛ این فیلم از یک سو ار‌ج نهادن به خانواده شهدای اقلیت است و برای نخستین بار پای شهدای زرتشتی را به سینمای ایران باز می‌کند. از این رو، فیلم را می‌توان در راستای همدلی و وفاق ملی قلمداد کرد.
از سوی دیگر، فیلم ـ ناخواسته ـ ولوله‌ای را به جان برخی خانواده شهدای جاویدالاثر در دهه‌های گذشته ـ که احتمالاً آزمایش دی‌ان‌ای انجام نمی‌شد ـ می‌اندازد و از خود می‌پرسند نکند پیکری که بعد از سال‌ها به عنوان فرزند شهیدمان تحویل گرفتیم، فرزندمان نبوده باشد؟!
«سرو زیر آب» در قصه‌گویی ضعف دارد و نماهای زاید فیلم به آن لطمه زده است. برخی از آنها هم اثر معکوس دارد، به عنوان نمونه سکانس شستن پرچم کثیف شده ایران در بشکه با آب باران و پهن کردن آن مقابل آتش، نه تنها حسی را به بیننده منتقل نمی‌کند، بلکه ناخواسته پیامی توهین‌آمیز به همراه دارد!
آخرین ساخته «محمدعلی باشه آهنگر» در سکانس‌های معراج شهدا تصاویری واقعی به مخاطب تحویل می‌دهد که احتمالاً ناشی از مشاهدات و تجربیات جنگی کارگردان است. با این وجود، «سرو زیر آب» توقع مخاطب را برآورده نمی‌کند.
حتی بارش‌های متعدد باران (در اهواز، لرستان و حتی یزد) هم کمکی به دراماتیزه کردن فیلم نمی‌کند و فیلم الکن می‌ماند.
پلان‌های هوایی و جلوه‌های ویژه فیلم هم گرچه زیبا و چشم‌نواز هستند، اما به دیگر تصاویر بافته نشده‌اند. برخی لهجه‌ها هم ـ مخصوصاً لهجه شهرام حقیقت‌دوست ـ در فیلم خوب ادا نمی‌شود. با این وجود، «سرو زیر آب» ادای دین به شهدای اقلیت و خادمان معراج شهداست و از این جهت باید آن را ستود.
/2759/
