طرفداران رقبا در ماشین یا بر موتور و غالبا پیاده از مقابل هم می گذشتند و نام نامزد خود یا چیزی را که ربطی به او داشته باشد، نشان می دادند و یا فریاد می زدند و می خندیدند و می رفتند. بوقبوق بود و جیغ و دست و هورا. جای جای خیابان هم پر بود از گعده های طرفینی که ایستاده بودند در خیابان و پیادهرو و داشتند با یکدیگر گفتگو می کردند. غالبا با احترام و آرام. نامزد رقیبشان و به خصوص مناظراتش را به نقد می کشیدند و ایراد می گرفتند و پاسخ می شنیدند. به ندرت قانع می شدند و غالبا نه. اما همچنان احترام بود و آرامش و صدای بلند جیغ و دست و هورا. صدای جشن ملی. ما غرق در ابتهاج از این رشد اجتماعی ملت و تضارب آرام آراء؛ گفتگوی آرام در کوران رقابت تند سیاسی.
کار به انتخابات رسید و میرحسین موسوی رای نیاورد. این از همان شب مناظره او با محمود احمدی نژاد در شب 14 خرداد 1388 برای اهل نظر روشن بود. اهل نظر اگرچه عمدتا رویکرد احمدی نژاد را در آن شب در برخی اظهارات نقد می کردند، لیکن در این اتفاق نظر داشتند که پس از آن مناظره، رای با اوست و او رای آورد. میرحسین موسوی اما تن به رای ملت نداد و دموکراسی را در هم کوبید. آن جشن که گفتم را به دعوا و در نهایت به عزا تبدیل کرد. ملتی که تا چند روز پیش سمبل تکامل اجتماعی بود را به راه دشمنی و درگیری اجتماعی برد. گفتگو را به بگو مگوی تند و جیغ و هورا را به داد و هوار تبدیل کرد.
دولتی بدون مردم
موضوع این یادداشت اما آن ماجرا نیست بلکه ایده بعدی آن ماجراست. آن روز برخی از دوستان و عناصر فعال طرفدار میرحسین موسوی، ملتی را که از مشارکت 85 درصدی در انتخابات ملی بیرون آمده بود و اوج مدنیت خود را با یک انتخابات پرشور و هیاهو به جهان نشان داده بود، این چنین ملتی را دعوت به حل و فصل مسائل از طریق ریش سفیدی و دور هم نشینی اهل سیاست و تشکیل لویه جرگه می کردند. بله! لویه جرگه!!! ویکی پدیا لویه جرگه را به "گردهمایی بزرگ سران قبایل افغانستان" ترجمه کرده است. یعنی این دوستان، ملت ایران را دعوت به حکومت ضعیف و بدون مردم شدن می کردند. ملت گوشه ای بنشیند و بزرگان قوم در خصوص مسائل او تصمیم گیری کند.ملت ایران را به خاطر رای به احمدی نژاد، پوپولیستی و بنابراین فاقد اهلیت لازم برای تعیین مقدرات خود دانستند و پیشنهاد کردند تصمیم درخصوص امور مملکت با بزرگان قوم باشد. انتخاب مردم باطل شود و انتخاب بزرگان قوم آینده سیاسی ملت را تعیین کند.
جمهوری اسلامی و به خصوص رهبر انقلاب تن به این ذلت نداد. پای رای ملت ایستاد و ثابت کرد که این ملت اند که در این مملکت تصمیم گیرند و آنها تعیین می کنند که چه کسی باشد و چه کسی نباشد. بزرگان اگر حق و وظیفه ای دارند در توصیه و تنذیر و تبشیر است، اما تصمیم نهایی با ملت است.
جالب آنکه بسیاری از همان قوم بعدها به جمهوریت نظام سیاسی کشور تن دادند و در انتخابات آتی آن شرکت کردند. اتفاقا نامزد مورد نظر آنها نیز پیروز شد و امور مملکت را به اراده مردم در دست گرفت و این امر ثابت شد که این مملکت جمهوری اسلامی است، نه یک کلمه کم و نه یک کلمه بیشتر.
دولتی تک حزب
حالا و پس از سال ها دوباره برخی از آن قوم بازگشته اند. حالا ملت متمدن و مدنی ایران را و حاکمیت جمهوری اسلامی را به چینی شدن دعوت می کنند. گویی تفاوت و تعالی ملت و دولت ایران را با دولت و مردم چین درک نمی کنند. این حاکمیت مردم نهاد جمهوری خواه را با دولت تک حزبی و شبه نظامی چین و ملت آقازاده و انتخابگر ایران را با مردم کارگرزاده و مسلوب اراده سیاسی چین مقایسه می کنند و می فرمایند چون چین قرنیطینه کنید و بگیرید و بندید.اما آیا ایران شبیه چین است و آیا ملت ایران شبیه مردم آن کشورند؟ ملتی که به اراده خود عموم مقدرات خود را تعیین می کند، اهل گفتگوست، می شنود، تحلیل می کند، منافع و مضار خود را می سنجد و خود تصمیم می گیرد، بی‌آنکه نیازمند قیم و لویه جرگه باشد، آیا چنین ملتی شایسته مقایسه با مردمی است که چینی زاده شده و تکحزبی تدبیر شده اند؟
دیدند و دیدیم که این ملت قرنطینه نشدند و دولت آن تن به این ایده غیرمدنی نداد. لیکن بحمدالله تاکنون نتایج نسبتا مطلوبی از رفتار و اقدام خود گرفتند. مردم متمدن ایران تنها با توصیه در خانه ماندند و کمتر سفر کردند، با توصیه ماسک زدند و دست هایشان را شستند و یک و نیم متر از هم فاصله فیزیکی گرفتند، حتی سختی دوری از امام و امامزاده علیهم السلام و مسجد را با توصیه پذیرفتند و البته مؤمنانه و ایرانی به یاری هم شتافتند.
قرنطینه نشدند و با وجود این، آنچنان که تحقیر کنندگان این ملت وعده می دادند نیز نشدند. میلیون ها ایرانی نمردند و ملت ایران به مدد تدبیر مردم ایران و از جان گذشتگی مؤمنانه بخش عظیمی از هم وطنان، خود را بسیار موفق‌تر از نمونه های به اصطلاح مترقی دوران نشان دادند. چه برسد به چین!
در نهایت باید گفت ملت ایران چنانچه تن به دولت ریش سفیدی نداد، تن به دولت چینی نیز نداد و نخواهد داد. ملت ایران آزاده، جمهوری خواه و مسلمان اند و دولت‌شان نیز جمهوری اسلامی است، نه یک کلمه کم و نه کلمه بیش. ملت ایران، ایرانی مسلمان می ماند و دولت آنها نیز نه بی دولت می شود و نه تک حزب. نه کمونیستی می شود و نه لیبرالیستی. جمهوری اسلامی می ماند.
