در حالي كه بيش از يك سال تا آغاز بازيهاي المپيك 2008 زمان باقي مانده بود، مجامع و تشكلهاي حقوق بشر فعال مستقر در كشورهاي بزرگ غربي در حركتي كه در آغازً چندان جدي گرفته نشد، به بررسي شرايط حقوق بشر در كشور چين به عنوان ميزبان المپيك پرداختند و بدين لحاظ در بيانيههايي جداگانه اعلام داشتند چين با توجه به رعايت نكردن حقوق بشر در بسياري موضوعات، از جمله سانسور گسترده در فضاي اينترنت و برخورد با وبلاگنويسان شايستگي ميزباني المپيك 2008 را ندارد.
با يكپارچه شدن اين جريان و حضور حداكثري گروههاي حامي حقوق بشر در تأييد اين موضعگيري، سياسيون اروپايي و آمريكايي در آغاز به صورت پنهاني و سپس آشكارا با هدف بهره برداري ابزاري از جريان حاميان حقوق بشر جهت تحميل خواستهايشان به چينيها، به صورت فراگير به موضعگيري پرداختند تا به نوعي، المپيك محملي براي فشار از بالا و پايين به چشم باداميها باشد و اين ميدان ورزشي، يكي از سياسيترين دوران خود را پشت سر بگذارد.
پس از حاميان حقوق بشر، نوبت به مشاورانهاليوودي مسئولان چيني برگزاري المپيك رسيد كه در اقدامي كاملاً غيرمنتظره يك به يك از ادامه همكاري با ستاد برگزاري المپيك 2008 كنارهگيري كرده و سياستهاي چين را پيرامون حقوق بشر به شدت تقبيح نمايند.
اما غربيها تايوان و تبت را به عنوان محل هميشگي تلاقي آمريكا و چين، در نقطه مركزي سيبلي قرار دادند كه نقشه چين بر آن قرار گرفته بود و به نوعي، تماميت ارزي اين كشور در مركز توجهات قرار گرفت.
با شعلهور شدن مشعل المپيك در عصر روز شانزدهم مرداد و آغاز سفر 137هزار كيلومتري آتش يونانيها بر شدت اعتراضات نيز افزوده شد و اين بار، نوبت به سران سياسي كشورها رسيد تا با ورود به گود، نشان دهند، نه تنها از هيچ خودگذشتگي براي تأمين خواستهاي خود چشمپوشي نميكنند! بلكه از مسائل جهاني حتي ورزشي براي رسيدن به آنها استفاده ميكنند. برخلاف تصورات عموم، اتحاديه اروپا نيز موضعي مشابه آمريكا در پيش گرفت و چين را همزمان با گذراندن مسير مشعل در تنگنا قرار داد. در شرايطي كه چينيها از حضور بيشتر رهبران سياسي كشورهاي جهان در مراسم افتتاحيه المپيك 2008 خبر ميدادند، نخست «آنجلا مركل»، صدراعظم آلمان از حضور نيافتنش در مراسم افتتاحيه المپيك پرده برداشت و پس از آن، «گوردون براون»، نخستوزير انگليس تصيم مشابهي گرفت تا اين غيبت مسري دامنگير كشورهاي ديگر نيز شود
نخستين اعتراضات در مسير حمل مشعل المپيك از لندن كه ميزبان المپيك تابستاني 2012 نيز به شمار ميرود، نسبت به چينيها آغاز شد تا مشخص شود گذر اين مشعل از 135 شهر جهان در طول 130 روز به اين سادگيها محقق نخواهد شد. پس از آن نيز تظاهرات مشابهي در «پاريس»، «سانفرانسيسكو»، «بوينسآيرس»، «دارالسلام» و دست آخر «دهلينو» به وقوع پيوست و حجم اعتراضات روز به روز گستردهتر شد كه با برخوردهاي شديد نيروهاي امنيتي همراه بود. در اين ميان انتظار ميرود، اين تظاهرات كم سابقه نسبت به ميزبان المپيك در «بانكوك»، «كوالالامپور»، «جاكارتا»، «كانبرا» و «سئول» نيز تكرار شود.
در اين بين، «دالاييلاما»، رهبر مذهبي جداييطلبان تبت كه چين وي را به تحريك عاملان خشونتهاي مرگبار در تبت متهم نموده نيز سفر سيزده روزه خويش را به آمريكا آغاز كرده تا بيشترين تبليغات منفي را در اين سالها نسبت به چين بر پا كند كه در همين ارتباط نيز نشريات چيني، وي را به هدايت كنگره جوانان تبت، يكي از سازمانهاي تروريستي متهم كردهاند، تا به نوعي اقدامات او را اعتراضات يك تروريست بودايي بخوانند.
از سوي ديگر، اتحاديه اروپا با يك دست شدن نظرات كشورهاي عضو نسبت به حضور نيافتن در مراسم افتتاحيه المپيك، در بيانيهاي خواستار آن شد تا سران اتحاديه اروپا در صورت عدم تجديدنظر چينيها در سياستهايشان درباره تايوان و تبت، در مراسم افتتاحيه اين بازيها حضور نيابند.
كميته ملي المپيك و شخص «ژاك روك»، رئيس اين كميته نيز كه با فشار كمسابقه جامعه بينالملل و رسانهها روبهرو شدند، در اقدامي زيركانه، با صدور بيانيهاي در حمايت از آزادي بيان و احترام به كشورها، خواستار عدم برخورد سياسي با المپيك و بيان اعتراضات در قالبي به جز اين رقابتهاي ورزشي شدند تا هم از فشار بر المپيك پكن كاسته باشند و هم اقدامات معترضان را تلويحاً مورد حمايت قرار داده باشند.
با وجود همه اين اعتراضات كه از ماهها پيش سازماندهي شده بود و المپيك را برخلاف شعارها و اصولش، سياسيتر از هميشه ساخت، بايد پرسيد آيا مشابه رفتار چينيها با جداييطلبان تايوان و تبت با جداييطلبان ديگر كشورها به وقوع نميپيوندد و در اين ارتباط تنها چين بايد به عنوان متهم پيشروي جامعه جهاني پاسخگو باشد؟
بدون شك، به آن ميزان كه در چين به عنوان كشوري كه رسانههاي خبرساز با ذرهبين به دنبال حاشيه در مرزهاي آن ميگردند، رعايت نكردن حقوق بشر مورد توجه قرار ميگيرد، نقض آشكار حقوق بشر در كشورهاي غربي نيز كاملاً آشكار است، در پرده باقي ميماند.
با يكپارچه شدن اين جريان و حضور حداكثري گروههاي حامي حقوق بشر در تأييد اين موضعگيري، سياسيون اروپايي و آمريكايي در آغاز به صورت پنهاني و سپس آشكارا با هدف بهره برداري ابزاري از جريان حاميان حقوق بشر جهت تحميل خواستهايشان به چينيها، به صورت فراگير به موضعگيري پرداختند تا به نوعي، المپيك محملي براي فشار از بالا و پايين به چشم باداميها باشد و اين ميدان ورزشي، يكي از سياسيترين دوران خود را پشت سر بگذارد.
پس از حاميان حقوق بشر، نوبت به مشاورانهاليوودي مسئولان چيني برگزاري المپيك رسيد كه در اقدامي كاملاً غيرمنتظره يك به يك از ادامه همكاري با ستاد برگزاري المپيك 2008 كنارهگيري كرده و سياستهاي چين را پيرامون حقوق بشر به شدت تقبيح نمايند.
اما غربيها تايوان و تبت را به عنوان محل هميشگي تلاقي آمريكا و چين، در نقطه مركزي سيبلي قرار دادند كه نقشه چين بر آن قرار گرفته بود و به نوعي، تماميت ارزي اين كشور در مركز توجهات قرار گرفت.
با شعلهور شدن مشعل المپيك در عصر روز شانزدهم مرداد و آغاز سفر 137هزار كيلومتري آتش يونانيها بر شدت اعتراضات نيز افزوده شد و اين بار، نوبت به سران سياسي كشورها رسيد تا با ورود به گود، نشان دهند، نه تنها از هيچ خودگذشتگي براي تأمين خواستهاي خود چشمپوشي نميكنند! بلكه از مسائل جهاني حتي ورزشي براي رسيدن به آنها استفاده ميكنند. برخلاف تصورات عموم، اتحاديه اروپا نيز موضعي مشابه آمريكا در پيش گرفت و چين را همزمان با گذراندن مسير مشعل در تنگنا قرار داد. در شرايطي كه چينيها از حضور بيشتر رهبران سياسي كشورهاي جهان در مراسم افتتاحيه المپيك 2008 خبر ميدادند، نخست «آنجلا مركل»، صدراعظم آلمان از حضور نيافتنش در مراسم افتتاحيه المپيك پرده برداشت و پس از آن، «گوردون براون»، نخستوزير انگليس تصيم مشابهي گرفت تا اين غيبت مسري دامنگير كشورهاي ديگر نيز شود
نخستين اعتراضات در مسير حمل مشعل المپيك از لندن كه ميزبان المپيك تابستاني 2012 نيز به شمار ميرود، نسبت به چينيها آغاز شد تا مشخص شود گذر اين مشعل از 135 شهر جهان در طول 130 روز به اين سادگيها محقق نخواهد شد. پس از آن نيز تظاهرات مشابهي در «پاريس»، «سانفرانسيسكو»، «بوينسآيرس»، «دارالسلام» و دست آخر «دهلينو» به وقوع پيوست و حجم اعتراضات روز به روز گستردهتر شد كه با برخوردهاي شديد نيروهاي امنيتي همراه بود. در اين ميان انتظار ميرود، اين تظاهرات كم سابقه نسبت به ميزبان المپيك در «بانكوك»، «كوالالامپور»، «جاكارتا»، «كانبرا» و «سئول» نيز تكرار شود.
در اين بين، «دالاييلاما»، رهبر مذهبي جداييطلبان تبت كه چين وي را به تحريك عاملان خشونتهاي مرگبار در تبت متهم نموده نيز سفر سيزده روزه خويش را به آمريكا آغاز كرده تا بيشترين تبليغات منفي را در اين سالها نسبت به چين بر پا كند كه در همين ارتباط نيز نشريات چيني، وي را به هدايت كنگره جوانان تبت، يكي از سازمانهاي تروريستي متهم كردهاند، تا به نوعي اقدامات او را اعتراضات يك تروريست بودايي بخوانند.
از سوي ديگر، اتحاديه اروپا با يك دست شدن نظرات كشورهاي عضو نسبت به حضور نيافتن در مراسم افتتاحيه المپيك، در بيانيهاي خواستار آن شد تا سران اتحاديه اروپا در صورت عدم تجديدنظر چينيها در سياستهايشان درباره تايوان و تبت، در مراسم افتتاحيه اين بازيها حضور نيابند.
كميته ملي المپيك و شخص «ژاك روك»، رئيس اين كميته نيز كه با فشار كمسابقه جامعه بينالملل و رسانهها روبهرو شدند، در اقدامي زيركانه، با صدور بيانيهاي در حمايت از آزادي بيان و احترام به كشورها، خواستار عدم برخورد سياسي با المپيك و بيان اعتراضات در قالبي به جز اين رقابتهاي ورزشي شدند تا هم از فشار بر المپيك پكن كاسته باشند و هم اقدامات معترضان را تلويحاً مورد حمايت قرار داده باشند.
با وجود همه اين اعتراضات كه از ماهها پيش سازماندهي شده بود و المپيك را برخلاف شعارها و اصولش، سياسيتر از هميشه ساخت، بايد پرسيد آيا مشابه رفتار چينيها با جداييطلبان تايوان و تبت با جداييطلبان ديگر كشورها به وقوع نميپيوندد و در اين ارتباط تنها چين بايد به عنوان متهم پيشروي جامعه جهاني پاسخگو باشد؟
بدون شك، به آن ميزان كه در چين به عنوان كشوري كه رسانههاي خبرساز با ذرهبين به دنبال حاشيه در مرزهاي آن ميگردند، رعايت نكردن حقوق بشر مورد توجه قرار ميگيرد، نقض آشكار حقوق بشر در كشورهاي غربي نيز كاملاً آشكار است، در پرده باقي ميماند.
