معبد شائولین؛افسانه یا واقعیت

اگر اهل تماشای فیلم های رزمی نیستید یا به افسانه های قدیمی چین هم علاقه نداشته اید، مطمئنا برای یک بار هم که شده نام معبد شائولین به گوشتان خورده است. معبد شائولین جایی است که بیشتر آن را افسانه به حساب می آوریم تا واقعیت، اما حقیقت این است که معبد شائولین وجود دارد

مگر ورزش هایی مثل کونگ فوو، و وشو مسابقات ورزشی و تورنمت های مختلف ندارند.اگر نظر یک آدم سنتی چینی را بپرسید جواب دیگری به شما می دهد. حتی اگر ووشو در المپیک هم جزء ورزشهای اصلی به حساب بیاید او اینها را اصلا ورزش نمی داند!

چینی های قدیمی تعریف دیگری از"رزم" دارند آنها به خصوص کونگ فورا صرفا هنر می دانند، هنری بالاتر از نقاشی، موسیقی، مجسمه سازی و هر هنر دیگری که سربازان معبد افسانه‌ای "شائولین" برای نمایش هنرشان نه از ورزشگاه استفاده کردند و نه از تشک مسابقه، آن ها هنرشان را روی سن به مردم نشان دادند. هنری که قدمتی بیش از 5 هزار سال دارد.
 

معبد شائولین نمونه عینی همه اساطیری است که مردم همیشه در حسرت دیدنشان بوده اند.اگر یونانی ها واقعا می خواهند ببینند زئوس، ونوس و هرکول چه می کرده اند یا ایتالیایی ها آرزو دارند سوار بر ماشین زمان به عصر ژوپیتر ودیگر خدایان اساطیری سفر کنند تا ببینند زندگی شان چطور بوده ، چینی ها برای درک اساطیرشان فقط کافی است به استان هنان بروند و معبد شائولین را ببینند، معبدی که هر چند بارها در طول عمر 1500 ساله اش ویران شده اما هویت، مذهب، عقاید وهنرشان سرجایش مانده است.

معبد شائولین (Shaolin Temple) یکی از معروف‌ترین معابد بودایی در جهان و خاستگاه هنرهای رزمی کونگ‌فوی شائولین است. این معبد در استان هِنان (Henan) چین، در دامنه‌های کوه سونگ‌شان (Songshan) و نزدیک شهر دنگ فنگ (Dengfeng) قرار دارد.
 

درتاریخ شائولین بارها تحولات صورت گرفته است و همین طور استادان معابد فرعی و معبد اصلی شائولین از این تحولات در جهت پنهان کردن رموز شائولین استفاده کرده اند، هدف اصلی آن ها، پنهان کردن تاریخچه اصلی این معبد است. شائولین از دو بخش "شائو"و"لین" تشکیل می شود. کوه شائوشی جای است که معبد درآن قرار دارد ولین به معنی جنگل است اما از طرفی شائولین معنی جنگل تازه و جوان می دهد که یاد آور تازگی وشادابی است.
 

اولین بار معبد شائولین –متفاوت با معبدی که الان وجود دارد-5200 سال پیش به وجود آمد.هنر جویان وساکنان این معبد حدود 400سال بر این عقیده بودند که روح نسبت به جسم ارجح است  و انسان برای سیر تکامل فقط  باید به تعلیم روح پردازد. از حدود 4800سال پیش ساکنان این معبد به این نتیجه رسیدند که روح از جسم جدا نمی شود وباید برای رسیدن به هدف نهایی زیستن،روح و جسم را با هم تعلیم داد، از این رو و از این تاریخ قسمت رزمی شائولین به وجود آمد و کامل ترین وپیچیده ترین فلسفه رزمی چین یعنی کونگ فو شکل گرفت .

عقاید مردم در آن زمان رابطه ای مستقیم با مذهب چینی ها داشت. شائولین نام معبد ذن در استان هِنان کشور چین بوده که سال ها قبل از پیدایش قسمت رزمی، ساکنان آن به یادگیری روش های مختلف استفاده از نیروهای درونی می پرداختند و با پیدایش قسمت رزمی نام شیوه ها و شگردهای خود را شائولین نامیدند.

ذن شکلی از آیین بودایی است که تاکید فراوانی بر تفکر لحظه به لحظه وژرف نگری به ماهیت اشیاء به وسیله تجربه مستقیم دارد.این مکتب معمولا تعالیم خود را به صورت های تناقض آمیز و فرا منطقی بیان می کند.
 

الف) مراقبهٔ ذاذن (Zazen)
نشستن در سکوت: بدون هدف، بدون چسبیدن به افکار.
تمرکز بر تنفس: مشاهدهٔ دم و بازدم برای آرام کردن ذهن.
"فقط بنشین" (Shikantaza): در مکتب سوتو، مراقبه بدون تمرکز بر چیزی انجام می‌شود.

ب) کوآن (Koan)
معمای پارادوکسیکال: مانند: "صدای کفشِ تک دست چیست؟"
هدف: شکستن منطق معمولی ذهن برای رسیدن به شهود ناگهانی.

پ) ساتوری (Satori)
روشن‌بینی لحظه‌ای: درک مستقیم از طبیعت واقعی هستی، فراتر از مفاهیم ذهنی.

از نظر راهبان و موبدان معبد شائولین، ذن چهار لایه دارد. لایه نخست شاهد بودن بر محیط اطراف شامل صداها، بوها، نورها، واحساس سرما وگرماست.

لایه دوم ناظر بودن بر ذهن است، به این معنی که با افکار و اندیشه ها ستیز نکنیم، از آنها نگریزیم،آنها را زشت وزیبا نامگذاری نکنیم و به خاطر خجالت یا احساس گناه از افکار، آنها را انکار نکنیم.

لایه سوم جسم است که برتک تک نقاط بدن و وانهادگی و آرامش آنها ناظر باشیم.

لایه چهارم هم تنفس است که طی آن ریتم و آهنگ طبیعی تنفس را شاهد خواهیم بود.

قدمت این هنر با عظمت بیش از 2500 سال است که از 4800 سال پیش دو بعد رزمی و معنوی آن با هم ادغام شدند که دارای بیش  از 700 سبک اصلی هستند و به سبک های شمالی و جنوبی تقسیم می شوند.
 

تأسیس در سده ۵ میلادی (حدود ۱۵۰۰ سال پیش) توسط یک راهب هندی به نام بودیدهارما (Bodhidharma).

او علاوه بر آموزش بودیسم، تمرینات جسمانی را به راهبان آموخت که به شکل‌گیری کونگ‌فوی شائولین منجر شد.

464 سال بعد از میلاد مسیح، بودابادرا-رهبر بودای هندی- به شائولین سفر کرد و مشغول تدریس تعالیم بودایی شده، او 30 سال این کار را انجام داد تا امپراطور آن زمان هنان، یعنی ژیائوون دستور ساخت معبد شائولین را صادر کرد.
از آن تاریخ استادان بزرگ این معبدهنرهای رزمی را به مردم آموزش می دادند. کونگ فوی چینی بر مبنای نظریه یین ویانگ بنیاد شده است. یعنی حالت بدن قبل از ضربه زدن به حریف لخت بوده و در یک آن به سفتی سنگ می شود، بیشترین قدرت گیری برای اجرای کلیه ضربات از کمر و قسمت تان تین (پایین ناف) است که یکی از منابع انژری انسان به حساب می آید.

در هنر رزمی شائولین سرعت ضربات سه به یک است، یعنی اجرای حداقل سه ضربه در یک ثانیه، در یک ثانیه حتی فرصت نمی شود سه ضربه را تجسم کرد اما این قدرتی است که سربازان معبد شائولین به خاطر تمرین و ممارستی طاقت فرسا به آن دست می یابند. هنر جویان شائولین برای کسب حداقل پیشرفت باید روزانه هشت ساعت زیر نظر استاد تمرین کنند آنها اما در نبود استاد هم نباید از ورزش و تمرین دست بکشند.

این تمرینات باید آن قدر باشد که آمادگی فرد برای مبارزه با پنج نفر درآن واحد به حداکثر برسد. کم پیش می آید استادی در شائولین دستور یک به یک بدهد. بیشتر این مبارزه ها به صورت حداقل پنج نفر به یک نفر صورت می گیرند. سربازان معبد که مشغول آموزش جسمی وروحی هستند برای آماده شدن،  تمرینات عجیبی دارند.

قطع کردن درخت های معبد با دست، کندن زمین با پنجه های پا، حرکت سینه خیز روی ریگ های تیز و برنده زمین واین قبیل تمرینات برای بالا رفتن آمادگی جسمانی ومقاومت بدن هستند. تمریناتی از این عجیب تر هم برای بالا رفتن سرعت عکس العمل وجود دارد که انسان را به این توانایی می رساند که تنها در یک ثانیه بخواهد سه ضربه بزند .
 

بروس لی معروف ترین کسی است که چنین مهارتی دارد و این را از فیلم هایش هم می توان فهمید. او آخرین سرباز بزرگ شائولین است که در بالا ترین سطح ممکن به آموختن هنرهای رزمی پرداخت. * ( با احترام به نویسنده مقاله، مصحح نظر دیگری دارد و اصلاح می‌کند )

* بروس لی در معبد شائولین تربیت نشده بود، اما این تصور غلط به دلیل پیوند فرهنگی بین هنرهای رزمی چینی و محبوبیت شائولین وجود دارد. در واقع، داستان تربیت بروس لی در شائولین بیشتر یک افسانهٔ سینمایی است تا واقعیت!

حقایق دربارهٔ آموزش‌های رزمی بروس لی:
سبک اصلی او: وینگ چون (Wing Chun) بروس لی در نوجوانی (۱۷ سالگی) زیر نظر استاد ییپ من در هنگ‌کنگ آموزش دید. وینگ چون یک سبک کونگ‌فوی جنوبی چین است، نه سبک شائولین (که متعلق به کونگ‌فوی شمالی است).

تأسیس سبک جیت کان دو (Jeet Kune Do)
بروس لی بعدها با ترکیب وینگ چون، بوکس، شمشیربازی و فلسفهٔ شخصی‌اش، این سبک انقلابی را ایجاد کرد.شعار او: "هنر رزمی مثل آب باشد؛ بدون شکل، اما توانا در تطبیق با هر ظرفی."

بروس لی هرگز به معبد شائولین در چین نرفت، اما از اصول فلسفی مشابه (مانند تمرکز ذهن و انعطاف‌پذیری) الهام گرفت.در فیلم‌هایش (مثل "معبد شائولین") این تصور را تقویت کرد، اما این فقط برای داستان‌پردازی بود!

چرا این اشتباه رایج است؟
فیلم "راهب شائولین" (۱۹۸۲) با بازی جت لی (نه بروس لی!) دربارهٔ شائولین بود و بسیاری این دو را باهم اشتباه می‌گیرند.شائولین نماد جهانی کونگ‌فوست، پس مردم هر هنر رزمی چینی را به آن ربط می‌دهند.
 

در شائولین 100 نوع سلاح وجود دارد که برخی از آنها عبارتند از انواع شمشیر(ماند شمشیر جیان شو ودائوشو که هزاران سال پیش آن را طراحی کرده است)
چوب، نیزه، زنجیر، تبر، چاقو، نانچیکو، تونفا، سا نچیکو، سای گرزو.... تنوع وپردازش بالا وعالی به همراه نوآوری در این هنر باعث شده هر کس با هر سطح توانایی وحتی با ناتوانی جسمی وروحی بتواند به حد لازم از این گنج بی انتها بهره مند شود.

هدف از اجرای برنامه های شائولین در زندگی، در مرحله نخست کسب آرامش و در مرحله بعد تعادل، تعامل وگسترش نیروهای سازنده درونی و بیرونی برای داشتن دنیایی پر از محبت، پیشرفت وامنیت است. به عقیده موبدان این معبد، مهمترین نکته در شاعولین بهره گیری از نیروهای درونی وبیرونی برای تکامل خود، دیگران وکشف رموز هستی است.

درطول تاریخ بارها معبد شائولین تخریب شده و به همین دلیل استادان شائولین سال های زیادی است که این معبد را به جای پنهانی انتقال داده اند تا این میراث ارزشمند نابود نشود.

منتظر اخبار ، انتقاد و پیشنهادات شما هستیم :
news@rasekhoon.net