از دیدگاه امام خمینی (ره) یکی دیگر از موانعی که مانع از استفاده از حقایق نورانیِ قرآن کریم میشود، این عقیده است که به جز آنچه مفسّران نوشته یا فهمیدهاند، کسی حق استفاده از قرآن کریم را ندارد و تفکر و تدبر در آیات شریف را با تفسیر به رأی که ممنوع است، اشتباه کردهاند و به دلیل این عقیده باطل، مانع از استفاده از جمیع فنون قرآن شریف شدهاند و آن را به کلّی مهجور ساختهاند؛
در صورتی که استفادههای اخلاقی، ایمانی و عرفانی، به هیچوجه، مربوط به تفسیر نیست تا تفسیر به رأی باشد.
پیش از حضرت امام، فیض کاشانی نیز عقیدهای مشابه ایشان داشته است، با این تفاوت که او به پیروی از ابوحامد غزالی، اهل جُمود را کسانی میداند که تفسیر را به تفسیر نقلی و اقوال ابن عباس و مجاهد و امثال آنها محدود میکند
.
اما به طوری که ملاحظه گردید، در نگاه حضرت امام، این جمود حتّی به تفسیر نقلی و روایی محدود نمیشود؛ بلکه این جمود، شامل اقوال همه مفسّرانِ دیگر اعمّ نقلی یا عقلی میگردد و چنین جمودی را مانع و حجاب فهم قرآن میداند.
صفحه 67/ امام خمینی(ره) و تفسیر قرآن/ مجید فلاحپور
/7432/
