مستند «پسر اینترنت» فیلمی درباره آرون شوارتز، یک فعال اجتماعی آمریکایی است که به قوانین انحصارطلبانه آمریکا اعتراض داشت. جسد شوارتز ۲۶ ساله را مدتی پس از اینکه تحت تعقیب اف بی آی قرار گرفته بود در آپارتمانش پیدا کردند.
به گزارش راسخون به نقل از تسنیم ، «پسر اینترنت» محصول 2014، شرکت مدیا پارتیسیپنت به کارگردانی و تهیه کنندگی برایان نپنبرگر، فیلم مستندی در مورد فعال اینترنت آزاد، برنامه نویس و نابغه تکنولوژی وب، آرون شوارتز است. شوارتز کسی است که پس از اتهامات دولت فدرال ایالات متحده آمریکا دست به خود کشی زد. این فیلم اخیراً در جشنواره فیلم مستند موسسه فیلم آمریکا در مریلند واشنگتن به نمایش درآمده است.
در سال 2010، دوربین‌های امنیتی موسسه تکنولوژی ماساچوست (MIT)، شوارتز را حین دانلود هزاران مقالات علمی از کتابخانه دیجیتالی JSTOR دستگیر کرد. وی سیستم کامپیوتری موسسه را هک کرده بود و قصد داشت که منابع علمی دانلود شده را در اختیار عموم قرار دهد. از اینرو، تحقیقات فدرالی علیه شوارتز آغاز شد و وی به جرم کلاهبرداری اینترنتی و سرقت اطلاعات از یک رایانه محافظت شده و آسیب به آن به حبس 50 ساله و پرداخت جریمه 1 میلیون دلاری تهدید شد.
تعرض کینه توزانه به شوارتز، به جرم دسترسی آزاد اینترنتی همگان به اطلاعات، در اظهارات مشهور وکیل مدافع ایالات متحده آمریکا، کارمن اورتیز، مشهود است که گفت: «سرقت، سرقت است؛ چه با استفاده از کامپیو‌تر، چه دیلم. چه سرقت اسناد و مدارک و اطلاعات، چه دلار.»
فیلم «پسر اینترنت» به ناکامی شوارتز و کمک‌های وی به پیشرفت تکنولوژی جهان تحت شرایطی کاملاً متفاوت اشاره می‌کند. این فیلم که به روایت نوجوانی شوارتز می‌پردازد، سخنان دوستان و بستگان و خانواده وی را نیز در بر می‌گیرد و جنبه‌های متفاوت زندگی و شخصیت وی را به تصویر می‌کشد. ایده آلهای شوارتز حاکی از شور و شوق واقعی وی به جهان اطرافش بود.
در بخشی از فیلم کلیپی از آرون شوارتز پخش می‌شود که می‌گوید: «به نظر من انسان هموراه باید در حال بررسی و تحقیق باشد، چرا که هرچه می‌آموزیم موقتی است و همواره در معرض تکذیب شدن است. مشابه آن در مورد جامعه نیز صدق می‌کند.»
شوارتز از منتقدان سرسخت «فهرست کشتار» باراک اوباما و دیگر سیاست‌های دولت امریکا بود. بنا بر گزارش‌ها، اوباما اسامی افرادی را که از نظر امریکا مظنون به تروریسم هستند در «فهرست کشتار» تایید می‌کند و این افراد پس از تایید نهایی وی در فهرست کشتارهای هدفمند قرار می‌گیرند. شوارتز همچنین از منتقدان جدی انحصاری کردن اطلاعات بود و عقیده داشت که این اطلاعات باید در اختیار تمامی افراد جامعه قرار گیرد. دفتر دادستانی کل امریکا در ایالت ماساچوست شوارتز 26 ساله را متهم کرد که سال 2010 با استفاده از شبکه کامپیوتری «موسسه فناوری ماساچوست» از سرویس آنلاین «جی استور» میلیون‌ها مقاله از مجلات دانشگاهی را دانلود کرده تا آنها را در دسترس عموم مردم قرار دهد.
برخی از یافته‌های شخصی شوارتز عبارتند از: همکاری در تأسیس RSS در سن 13 سالگی، ایجاد شرکت نرم افزاری اینفوگما (که بعد‌ها با وب سایت جمع آورنده لینک، ردیت، ادغام شدند) پیش از سن 20 سالگی و نیز فعالیت در انتشارات کنده ناست، صاحب مجله ویرد. شوارتز برای رسیدن به ایده آلهای خود تصمیم داشت به فعالیتش در «سیلیکون ولی» پایان دهد.
دیدگاه شوارتز در رابطه با شرکتهای بزرگ آمریکا بواسطه توضیحات یکی از بستگانش قابل درک است. وی یادآور شد که شوارتز جوان برای چیدن یک گل، از کوهی از فضولات بالا رفته بود.
این مستند به مشارکت شوارتز در اکتیویسم و دیگر مسائل اجتماعی نیز پرداخته است. اوج فعالیتهای اجتماعی شتوارتز، همکاری وی در سازماندهی مبارزاتی علیه نقض لایحه سرقت آنلاین (SOPA) و لایحه ممانعت از تهدیدات آنلاین به خلاقیتهای اقتصادی و سرقت دارایی‌های ذهنی (PIPA) در سال 2012 بود. این قوانین که چارچوبی از سانسور قانونی را اعمال می‌کرد، سرانجام پس از مخالفت شرکتهای متعدد علیه آن، با این استدلال که این قوانین فشار مالی زیادی را بر آنها وارد خواهد کرد، مردود اعلام شدند.
پس از دستگیری شوارتز در موسسه تکنولوژی ماساچوست، وی و خانواده‌اش تحت مراقبتهای اف بی‌ای قرار گرفتند. تعقیب و گریز‌ها چنان توهین آمیز بودند که آرون منزل خود را ترک نمی‌کرد. ماموران پلیس شوارتز را در محل بازداشتش مورد ضرب و شتم قرار داده بودند. شوارتز در ابتدا به 5 فقره شرارات محکوم شد و تقاضای تجدید نظر و تخفیف مجازات نمود. وی در صورت پذیرش اتهامات وارده به حبس خانگی و عدم استفاده از اینترنت محکوم می‌شد. پس از رد این معامله از سوی شوارتز، بر اساس قانون کلاهبرداری و سوء استفاده از کامپیو‌تر، 8 فقره جرم مشکوک نیز به اتهامات سوارتز افزوده شد.
فیلم «پسر اینترنت» یادآور می‌شود که شرکت JSTOR که شوارتز اطلاعات آن را سرقت کرده بود قصد انصراف از طرح دعوی را کرده بود.
رابرت سوارتز، پدر آرون، می‌گوید که استفان هیمن، دادستان ایلات متحده بیرحمانه قصد جلوگیری از فعالیتهای آرون را کرده بود و رفتار بیرحمانه وی، کاملاً متضاد با واکنش مهربانانه مقامات فدرال با بانک‌ها پس از بحران اقتصادی 2008 بود. وی یادآور شد که بیلیونرهای مشهور عرصه فن آوری همچون استیو جابز و بیل گیتز، موفقیتهای ابتدایی خود را با ساخت دستگاههای ساده‌ای که سوددهی شرکتهای ارتباطی ایالات متحده را تضعیف کرده بودند، به دست آوردند. تنها تفاوت آرون این بود که وی قصد داشت که از جهان، مکانی بهتر برای زیستن بسازد، نه فقط مکانی برای درآمد زایی.
سرانجام، 11 ژانویه 2013 شوارتز 26 ساله که به گفته دوستان و وابستگانش خود را باری بر دوش خانواده می‌دانست، در آپارتمان بروکلین دست به خود کشی زد. خانواده و دوستان «آرون سواتز» در بیانیه‌ای که یک روز پس از خودکشی وی به صورت عمومی منتشر کرده‌اند، دفتر دادستان ایالت متحده آمریکا و نیز MIT را مقصر اصلی این خودکشی اعلان کردند. آنها اشاره کردند: مرگ آرون تنها یک تراژدی شخصی نیست. بلکه حاصل یک سیستم کیفری همراه با رعب و وحشت بیش از حد است. تصمیمات اتخاذ شده از سوی مقامات در دفتر دادستانی ایالت متحده و MIT باعث مرگ او شده است.
این فیلم به منظور نمایش ماهیت سیاسی تعقیب قانونی آرون شوارتز، سوابق دادستان را نام برده است. «پسر اینترنت» کلیپ‌هایی از انقلاب مصر که منجر به برکناری دیکتاتور دست نشانده آمریکا شد و تظاهرات اشغال وال استریت که در آن برهه از زمان به سرعت سراسر جهان را فرا گرفت را نیز در بر دارد. فیلم تصریح می‌کند که هر دو واقعه متکی بر قدرت شبکه‌ای اینترنت- تخصص شوارتز- بودند.
شوارتز در بسیاری از جنبه‌ها، مشابه پیمانکار سابق آژانس امنیت ملی، ادوارد اسنودن است، کسی که شغل پر درآمد خود را در آژانس جاسوسی رها کرد تا به افشای جزئیات برنامه‌های نظارتی دولت ایالات متحده در سراسر جهان بپردازد. «پسر اینترنت» به فریادهای شوارتز علیه قدرت جاسوسی بدون کنترل دولت فدرال می‌پردازد و اعلام می‌کند که این جاسوسی‌ها، در ابتدا متوجه خود مردم آمریکا است.
فیلمسازان فیلمهای بسیاری در مورد قانون سوءاستفاده و کلاهبرداری کامپیوتری و تلاشهایی جهت لغو مجدد آن ساخته‌اند. همچنین یادداشت وسوسه برانگیز سیاستمداران آزادی خواه- سناتور رونالد وایدن از اورگان و زو لوفگرین از کالیفرنیا- نیز قصد تقبیح این لایحه قانونی را داشته است. البته چنین تمرکز محدودی بر قانون سوءاستفاده و کلاهبرداری کامپیوتری از بررسی عمیق شخصیت ضد دموکراتیک حکومت ایالات متحده عاجز است.«پسر اینترنت» توسط مفسری تهیه شده است که در توصیف لایحه‌های SOPA و PIPA، رقبای قانونگذار را افرادی که تنها بر سر منافع شرکتهای بزرگ می‌جنگند می‌خواند.
ولی این محدودیت قابل پیش بینی، از قدرت فیلمی که قصد افشای ریاکاری دولت فدرال ایالات متحده را دارد نمی‌کاهد، دولتی که عواملش، تمامی انگیزه‌های تساوی گرا و مستعد جامعه را به چشم بی‌اعتمادی و غیر دوستانه می‌نگرد. از همین روست که «پسر اینترنت» شایسته نگاهی ویژه است.
/117/
