نخستین توقیعی که امام زمان(عج) برای نائب ایرانی‌اش نوشت

حضرت مهدی(عج) در نخستین توقیع خود به حسین‌بن روح نوبختی این چنین می‌نویسند: به درستی که او نزد ما مکان و منزلت آنچنان بلندی دارد که آن مکان و منزلت او را خوشحال می‌سازد، خدای تعالی احسان خود را درباره او زیاد فرماید.
 
به گزارش راسخون به نقل از فارس، آغاز غیبت امام زمان(عج) در سال 260 هجری قمری، سرآغاز فصل جدید در رابطه میان امام و شیعیان به شمار می‌آید، جامعه‌ شیعی که سال‌ها به رابطه داشتن با امام حاضر عادت کرده بودند، اکنون باید خود را با شرایط تازه‌ای وفق می‌دادند.
 
به همین خاطر به تدبیر خداوند متعال در ابتدا ارتباط مردم با امام زمان(عج) به طور کامل قطع نشد که شیعه از این دوران به غیبت صغری یاد می‌کند، دراین دوران نواب خاص و سفیران حضرت پل ارتباطی میان شیعیان با حضرت حجت(عج) بودند، چهار نواب خاص به نام‌های عثمان بن سعید عمری، محمد بن عثمان بن سعید عمری، ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی و ابوالحسن علی بن محمد سمری که متولی امور شیعیان سراسر جهان در آن برهه از زمان غیبت صغری بودند.
 
در این میان سومین نائب خاص حضرت ولیعصر(عج)، حسین بن روح نوبختی که از یک خاندان بزرگ شیعه ایرانی به نام نوبختی بود، در زمان حیات محمد بن عثمان، از ناحیه مقدسه به عنوان جانشین محمد و سومین نائب خاص حضرت منصوب شد.
 
حسین بن روح مسئولیت امر نیابت را در حدود سال 305 هجری قمری در ماه جمادی الأولی، بعد از درگذشت محمد بن عثمان بر عهده گرفت، وی در میان شیعیان بغداد از موقعیت اجتماعی خوبی بهره‌مند بود و حتی نفوذ و احترام قابل ملاحظه‌ای نزد مقامات بالای مملکتی داشت و دستگاه حکومت نیز نسبت به این نائب خاص حساسیتی نداشت.
 
حسین بن روح که از سال 305 تا 326 هجری قمری به مدت 21 سال منصب سفارت از ناحیه مقدسه را بر عهده داشت، در تاریخ 18 شعبان همین سال، چشم از جهان فرو بست و  پیکر مطهرش در بغداد در سوق الشورجه به خاک سپرده شد.
 
اما آنچه مهم است در نخستین توقیعی که حضرت صاحب‌الامر(عج) در روز یکشنبه ششم شوال سال 305 هجری خطاب به حسین بن روح نوشتند، به امانت‌داری ویژه سومین نائب خود اشاره می‌کنند که متن این توقیع به شرح زیر است:
 
«نعرفه، عرفه الله الخیر کله و رضوانه، و اسعده بالتوفیق، و قفنا علی کتابه و وثقنا بما هو علیه، و انه عندنا بالمنزلة و المحل الذین یسرانه، زاد الله فی احسانه الیه، انّه ولی قدیر، و الحمدلله الذی لا شریک له، و صلی الله علی رسوله محمد و آله و سلم تسلیماً کثیراً»
 
ما او را می‌شناسیم، خداوند بشناساند و او را به طریقه همه خیر و رضای خود عالم گرداند و او را به توفیق خود یاری فرماید، ما بر مکتوب و نوشته او مطلع شدیم و بر امانتداری او مطلع شدیم و به دینداری او وثوق و اعتماد داریم، به درستی که او نزد ما مکان و منزلت آنچنان بلندی دارد که آن مکان و منزلت او را خوشحال می‌سازد، خدای تعالی احسان خود را درباره او زیاد فرماید، به درستی که او صاحب همه نعمت‌هاست و بر همه چیز قادر است و حمد و سپاس خداوندی را سزاست که شریکی ندارد و صلوات و سلام خداوند بر محمد رسول او و آل او باد. (بحار الانوار، ج51، ص356)
/2759/