برقی از چشمانِ تو کافی ست بهرِ معرفت

وای از غفلت که حالم را پریشان کرده است

حسرتی بی انتها گاهی مجسّم می شود

برقی از چشمانِ تو کافی ست بهرِ معرفت

از نگاهِ توست این بدبخت آدم می شود