احوالپرسی نیز از شیوه‌های حمایت از بیمار است. وقتی پرستار از حال بیمار خود جویا می‌شود، این احساس در بیمار به وجود می‌آید که پرستار به فکر اوست و به سلامتی او اهمیت می‌دهد.

درک این نیاز اساسی بیمار، می‌تواند زمینه ساز برخوردی مناسب و مطلوب با بیمار و موجب موفقیت و ارجمندی پرستار باشد.

امید، پدیده‌ای است فطری که از رحمت بی منتهای خداوند سرچشمه گرفته است. اگر امید نبود، هیچ مادری فرزند شیرخوار خود را شیر نمی‌داد و هیچ نهالی بر زمین نشانده نمی‌شد.

گرچه روابط پرستار با بیمار را می‌توان در ابتدا به دو دسته مختلف؛ یعنی روابط درمانی و روابط عاطفی، اخلاقی و حمایتی تقسیم کرد، ولی این روابط در عمل از یکدیگر قابل تفکیک نیستند.

از مواردی که در روایات به آن توصیه شده است، پرستاری در سفر است. موقعیت سفر و محدودیت‌هایی که در آن وجود دارد، ایجاب می‌کند که توجه ویژه‌ای به بیمار معطوف شود.