پرستاری از عوامل تأمین کننده سلامت جسمی ‌و روانی بیماران و حیات افراد جامعه است و از لوازم لاینفک زندگی اجتماعی بشر به شمار می‌رود.

گرچه روابط پرستار با بیمار را می‌توان در ابتدا به دو دسته مختلف؛ یعنی روابط درمانی و روابط عاطفی، اخلاقی و حمایتی تقسیم کرد، ولی این روابط در عمل از یکدیگر قابل تفکیک نیستند.

رابطه با بیمار باید همانند رابطه با کودکان سرشار از مهر و عطوفت باشد؛ چرا که بیمار بر اثر ناتوانی خود را در موضع ضعف مشاهده می‌کند و بیش از دیگران نیازمند این مهرورزی‌هاست.

ارزش و اهمیت پرستاری در فرهنگ والای اسلامی به اندازهای است که حتی بر نماز در مسجد که یکی از مهمترین و عالی ترین عبادت‌های اسلامی است، برتری دارد.