آيا بود که گوشه چشمي به ما کنند آنان که خاک را به نظر کيميا کنند باشد که از خزانه غيبم دوا کنند دردم نهفته به ز طبيبان مدعي

خراب باده لعل تو هوشيارانند غلام نرگس مست تو تاجدارانند و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند تو را صبا و مرا آب ديده شد غماز

پري رويان قرار از دل چو بستيزند بستانند سمن بويان غبار غم چو بنشينند بنشانند ز زلف عنبرين جان‌ها چو بگشايند بفشانند به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند

من چنينم که نمودم دگر ايشان دانند در نظربازي ما بي‌خبران حيرانند عشق داند که در اين دايره سرگردانند عاقلان نقطه پرگار وجودند ولي

همدم گل نمي‌شود ياد سمن نمي‌کند سرو چمان من چرا ميل چمن نمي‌کند گفت که اين سياه کج گوش به من نمي‌کند دي گله‌اي ز طره‌اش کردم و از سر فسوس

بر جاي بدکاري چو من يک دم نکوکاري کند آن کيست کز روي کرم با ما وفاداري کند وان گه به يک پيمانه مي با من وفاداري کند اول به بانگ ناي و ني آرد به دل پيغام وي

ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند کلک مشکين تو روزي که ز ما ياد کند چه شود گر به سلامي دل ما شاد کند قاصد منزل سلمي که سلامت بادش

يار بازآيد و با وصل قراري بکند طاير دولت اگر باز گذاري بکند بخورد خوني و تدبير نثاري بکند ديده را دستگه در و گهر گر چه نماند

در نمازم خم ابروي تو با ياد آمد حالتي رفت که محراب به فرياد آمد از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار کان تحمل که تو ديدي همه بر باد آمد

عشق تو نهال حيرت آمد وصل تو کمال حيرت آمد بس غرقه حال وصل کخر هم بر سر حال حيرت آمد