در نهضت عمومی فلسفه تحلیلی چندین رویکرد وجود دارد، و خود این نهضت عمومی دستخوش یک تحول تاریخی نسبتا گیج کننده بوده است.

زبان محاوره و فهم عرفی، با واقعیت سروکار دارند و بیش از چند قرن چنین بوده و در برابر آزمون‌های زمان مقاومت کرده اند.

بخش زیادی از فلسفه قدیم «تألیفی» بود؛ یعنی فیلسوف سعی داشت موضوعات یا اجزای ناهمخوان را گرفته، آنها را با ترکیب مصنوعی به یک «پاسخ بزرگ» یا یک «نظام بسته» تبدیل کند.

ایده‌آلیست‌ها ادعا می کنند که تقریبا هر یک از مسائل معاصر در گذشته ریشه دارد.

ایده‌آلیست‌ها به طور کلی موافقند که تعلیم و تربیت نباید فقط بر رشد ذهنی تاکید کند، بلکه باید دانش پژوهان را تشویق کند تا بر همه آنچه که با ارزشهای پایدار مربوط است متمرکز شوند.

افلاطون معتقد بود که پست ترین نوع تفکر را می توان ظن نامید. در این مرحله مردم در مورد اندیشه‌های خود به خوبی فکر نمی کنند و معمولا ضد و نقیض میگویند.

خودشکوفایی هدف اساسی تعلیم و تربیت ایده‌الیستی است، اما بدان معنا نیست که خود در انزوا شکوفا می شود. خود هر فرد یک جزء پیشین نیست و تنها در بافت بزرگ تره معنا پیدا می کند.

در سالهای اخیر برنامه‌های درسی ایده‌آلیست‌ها به دلیل فقدان اعتبار به صورت فزاینده ای مورد حمله قرار گرفته است.

یکی از ادعاهای ایده‌آلیست‌ها این است که به رشد منش بیش از حامیان فلسفه‌های دیگر توجه می کنند.

هگل عقیده داشت که اگر نظام منطقی او به صورت جدی و دقیق به کارگرفته شود، به اندیشه مطلق خواهد انجامید.