آسیابهای انگلستان به کندی می چرخند و جزایر بریتانیا انسان را کنزرواتیو ( محافظه کار) بار می آورد، اما با وجود این آهسته گردیها آنچه در این جا تغییر مییابد اساسی و برگشت ناپذیر است.

در سال 1890 در میان آلمانیها چه خبر بود؟ در تئاتری که آنان عرضه می کردند چه چیز سیاسی وجود داشت؟ آیا در این رابطه واقعاً می توان از یک « انقلاب» سخن گفت؟

اصولاً این موضوع با سیاست چه ارتباطی دارد؟ آماتورها در سالن بیلیاردی در یکی از شرابخانه های خیابان آبس (1)، تئاتر اجرا می کنند. صدها کلوب از ایندست در پاریس وجود دارد.

قهرمانان این شهر حتی یک لحظه هم از این فکر نیستند که به عیوب خود اندیشیده و آنها را اصلاح کنند. درون جمجمه ی آنان آسیاب فساد و تباهی به دوران شیطانی خود ادامه می دهد، حال چه باید کرد؟

مرگ دانتون، ویُ تِسک ( آثار گئورگ بوشنر) و همچنین بازرس ( اثر گوگول (1)) را باید از مهم ترین آثار تئاتر سیاسی قرن نوزدهم به شمار آوریم. این دو درام نویس سیاست را همچون بسیاری از

در جریان تاریخ تئاتر سیاسی، قرن نوزدهم را باید قرن سقوط کامل دانست. موضوعی اسفبار که باید به دقت مورد بررسی قرار گیرد. این قرن را شاید بتوان از نظر سیاسی - به معنی خاص - سیاسی ترین قرن

گوته هرگز خود را از واقعیت تا حد شیلر دور نمی کرد، و این دوری از واقعیت شیلر را به هنگامی مشاهده می کنیم که طرح رایش سوم نمود زیبایی او را می خوانیم. او همواره می گفت که

برای بسیاری ویمار (1) به معنی یک انقلاب از دست رفته است، یک جمهوری و دمکراسی که پس از پانزده سال دو دستی تقدیم هیتلر و دار و دسته اش گردید. و راستی این ویمار - با آن مجسمه ی مقابل تئاترش،

پس از ساخت شوالیه ی تاریکی، کریستوفر نولان شک داشت که ساخت قسمت سوم را قبول کند؛ اما پس از آن که به همراه برادرش جاناتان طرحی داستانی نوشتند که از نظرش پایان بندی مناسبی

در سال 2010، کمپانی سونی اعلام کرد که از تصمیم خود مبنی بر سپردن کارگردانی اسپایدرمن 4 به سام ریمی و همچنین بازی توبی مگوایر در آن منصرف شده است و قصد دارد با