گرایش مغز به سمت سازگاری و خوگیری است، وقتی به راهبرد اجتناب سازگار شود، شدت تجربه از آستانه جدید فراتر می رود و در نتیجه حس‌های بدنی ناخوشایند با شدت بیشتر و به طور ناگهانی تر احساس می‌شوند.

تا به امروز، مقایسه آزمایشی چندانی در زمینه درمان‌های مبتنی بر ذهن‌آگاهی انجام نگرفته و پایه و اساسی برای ادعای کارامدی بیشتر شناخت رفتار درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی در مقایسه با دیگر رویکردهای مبتنی بر...

دیمیجیان و لینهان اشاره می‌کنند که پژوهش‌های خط مقدم ذهن‌آگاهی باید بتوانند روش‌های پایا و معتبر اندازه گیری مؤلفه‌های محوری ذهن‌آگاهی را بنا کنند و به کار گیرند.

دیدگاه رایج در ادبیات خودکارامدی این است که مقیاس های عمومی به اندازه مقیاس‌هایی که برای اندازه گیری حوزه های خاصی طراحی شده‌اند، مفید نیستند.

«اگر چیزی وجود داشته باشد، مقداری دارد. اگر مقداری داشته باشد، ناگزیر قابل اندازه گیری است.» (رنه دکارت)

در بعضی از رؤیاها ظاهرا می توانم رفتارم را کنترل کنم. برای مثال کسی کار خصمآن‌های انجام می‌دهد یا آن را تلقین می‌کند و من به وضوح آگاهم که چیزی درونم می گوید این اشتباه است.

ذهن‌آگاهی حالا قسمتی از کل زندگی من شده، چیزی است که از صبح تا شب انجام میدهم. بله، گاهی لغزش دارم و مثل افراد غیر ذهن آگاه عمل می‌کنم، اما بازگشت به واقعیت برایم سخت نیست.

هنگام مواجهه با درد مزمن مسئله اجتناب احشایی در مقابل پذیرش مشهودتر از دیگر موارد است. نامه زیر از درمانجوی،او درباره مشکلات درمانجویانش در کاربرد مهارت‌های ذهن‌آگاهی تحقیق می کرد..

با پیشرفت ظرفیت ذهن‌آگاه بودن، به طور روزافزون روشن می‌شود که ما اولین مخاطب هیجانات خود هستیم، حتی اگر هیجانات معطوف به فرد دیگری باشند.

این کشف درمانجو که رنج بردن یک موقعیت انسانی است که امکان گریز از آن وجود ندارد، حس سرنوشت مشترکی را به وجود می‌آورد که هم تسلی‌بخش و هم وحدت‌بخش است.