عُمري گذشت و راه نبُردم به كوي دوست مجلس تمام گشت و نديدم روي دوست گُلشن مُعطّر است سرا پا ز بويِ يار گشتيم هر كُجا نشنيديم بوي دوست هر جا كه مي‌روي ز رُخ يار روشن است

اي گل گلشن حيات بيا روح الارواح كائنات بيا سيصد و سيزده نفر بردار با جميع محسّنات بيا ما همه طالب ظهور توئيم هستي ما همه فدات، بيا

اي خوب رُخ كه پرده نشيني و بي حجاب اي صد هزار جلوه‌گر و باز در نقاب اي آفتاب نيمه شب اي ماه نيم روز اي نجم دوربين كه نه ماهي نه آفتاب كيهان طلايه دارت و خورشيد سايه‌ات گيسوي حور خيمة ناز تو را ،...

عيب از ما است اگر دوست زما مستور است ديده بگشاي كه بيني همه عالم طور است لاف كم زن كه نبيند رُخ خورشيدِ جهان چشم خفّاش كه از ديدن نوري كور است يا رب اين پردة پندار كه در ديدة ماست باز كن تا كه ببينم...

در پيچ و تاب گيسوي دلبر ترانه است دل بردة فدايي هر شاخ شانه است جان در هواي ديدن رخسار ماه توست در مسجد و كنيسه نشستن بهانه است در صيد عارفان و ز هستي رميدگان زلفت چو دام و خال لبت، همچو دانه است...

سر مي نهم به پاي تو يا صاحب الزمان جان مي كنم فداي تو يا صاحب الزمان تقديم ميكنم سرو جان را ز فرط شوق گر بشنوم صداي تو يا صاحب الزمان صد مرحبا بر آن كه گرفته است توشه اي از روي دلرباي تو يا صاحب...

اى به دستت تيغ تيز ذوالفقار سبز پوش سرزمين انتظار وارث محراب و خون صبحگاه انعكاس ناله‏هاى قعر چاه وارث دروازه‏هاى نيم سوز گريه‏هاى صبح و شام و نيم روز وارث خون دل و تابوت و تير كيسه‏هاى نان و رطب را باز...

اى شهنشاه جهان شمس نهان عالم آرا حكم ران انس و جان مظهر حىّ احد مرآت هو غيب از ديدار و بر دل روبرو همچو روحى در بدن باشى نهان ليك آثارت عيان بر محرمان

هفت، هشت، نه، ده ... آ...آ... آمدم. آمدم پيدايت کنم. پشت اين در که نيستي! پشت شيشه ها، پشت درختها، پشت ديوارها هم نيستي! اين روزها هر چه مي گردم پيدايت نمي کنم. چشم هايم از هر طرف که مي دوند، محکم به ديوارها...

يکي از قراين و نشانه هاي قطعي بودن يک موضوع آن است که شعرا آن را در طول تاريخ به شعر درآورده و قصيده ها درباره ي آن مي سرايند، که قضيه مهدويت از اين قبيل است. اينک به برخي از آنها اشاره مي کنيم: