رویکردها علوم انسانی و طبیعی را نه یکی می دانند و نه در تقابل با یکدیگر قرار می دهند، بلکه آنها‌‌ را به نحوی در پیوند با یکدیگر ملاحظه می کنند.

رویکرد پیوستاری پیوند میان علوم طبیعی و انسانی را به صورت پیوندی افقی در یک پیوستار یا شبکه در نظر میگیرد.

در سطح بالاتر علوم انسانی ، علومی قرار می گیرند که خود به بررسی علوم سطح پیشین می پردازند، چنانکه گاه از تعبیر «فلسفه فلسفه» و «فلسفه منطق» یاد شده است.

تبیین پیوندهای علم انسانی با فرهنگ اجتماعی آن، این اصل ناظر به تأکید بیشتر بر قطب تفسیری و ارزشی در رابطه پیوستاری است.

رابطه جنبه عملی و نظری در علوم انسانی را نباید به صورت گسیخته لحاظ نمود که خود، موجب بروز مشکل دیگری بشود که از آن به عنوان شکاف میان نظریه و عمل بسیار سخن رفته و علوم انسانی حاضر از آن در رنجند.