آگهی آقا که ما بی یاوریم             از فراق روی تو در آذریم خود خبر داری ز حال شیعیان              زین همه درد و غم و رنج نهان جان زهرا ای شها بنما شتاب همچو خورشیدی...

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود     پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند     گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود

بلبل اندر شاخسار گل هویدا می شود    زاغ با صد شرمساری از گلستان می رود محفل از نور رخ او نور افشان می شود    هر چه غیر از ذکر یار از یاد رندان می رود وعده ی دیدار نزدیک است...

غم مخور ایام هجران رو به پایان می رود    این خماری از سرما می گساران می رود پرده را از روی ماه خویش بالا می زند      غمزه را سر می دهد غم از دل و جان می رود

به جان مشتاق دیدار تو هستم                که از روز ازل دل بر تو بستم نه از شامم نه امروز و نه دیروز             که از مشتاق صحرای الستم

بهر دیدار گل روی تو ای گلشن حسن     شده ام خوار تو چون خار گلستان که مپرس خرمن عمر مرا هجر رخت آتش زد           سوختم شمع صفت از غمت آن سان که مپرس

دارم از هجر رخت حال پریشا که مپرس     خون دل می چکد از دیده ی گریان که مپرس همچو پروانه پر سوخته ی سرگردان         گشتم آواره ز هر منزل و سامان که مپرس

تا که نوشیدم یکی جرعه ز مینای غمت          در میان جمع عشاقت زمستانم هنوز دستگیر و مهربان و دلنوازی مهدیا               بر در احسان تو از بینوایانم هنوز

میزبان عالم هستی عزیز فاطمه                 هر کجا باشم سرخوان تو مهمانم هنوز تو کریمی و ز اولاد کریمانی و من                بر سر کوی تو از خیل گدایانم هنوز

از غم هجران روی تو پریشانم هنوز           شمع سان می سوزم و سر در گریبانم هنوز همچو مجنون در پی وصل جمالت مهدیا            روز و شب آواره ی کوه و بیابانم هنوز