اشاره: بارنت و فینه مور برخلاف روش شناسی خردباورانه (مثلاً) موراوچیک رویکردی برسازانه اختیار می کنند. این بدان معنی است که تأکید آنان بر این است که چگونه سازمان های بین المللی

اشاره: مارکس و همکارانش برای روند همگرایی اروپا دو مدل ارائه می کنند: مدل «دولت محور» که بر اساس آن همگرایی اروپا با استقلال عمل دولت های ملی تعارضی ندارد و آنچه این روند

اشاره: موراوچیک چارچوبی «خردباورانه» برای همکاری بین المللی پیشنهاد می کند که بر اساس آن دولت ها در تعقیب اولویت های خودشان رفتاری خردمندانه دارند. بر اساس این مدل

اشاره: آیکنبری قصد تبیین جان سختی مناسبات همکارانه، پایدار و به هم وابسته موجود میان ایالات متحد و همپیمانان اصلی اش را، به ویژه پس از پایان جنگ سرد، دارد و این کار را با نگاه

اشاره: شاو روی این تکیه می کند که روند جهانی شدن چگونه سرشت و فعالیت های دولت را دگرگون کرده است. او «دولت غربی» را که در آمریکای شمالی، ژاپن و استرالیا و

اشاره: بابیت مدعی است محاسبات راهبردی رایج طی آنچه خودش «جنگ طولانی» می نامد و از 1914 تا 1989 به درازا کشید اکنون زاید شده است، زیرا دولت ها دیگر با تهدیدات

اشاره: ولفورث به چالش با این فرض نظریه توازن قدرت برمی خیزد که آرایش تک قطبی ذاتاً بی ثبات و ناپایدار است و سلطه ایالات متحد به زودی با معارضاتی روبه رو خواهد شد و

اشاره: والتس به بررسی سه تحولی می پردازد که گفته می شود در حالی دگرگون ساختن جهان پس از جنگ سردند: گسترش مردم سالاری، رشد وابستگی متقابل، و خیزش نهادهای بین المللی.

اشاره: هدف کیئن پاسخگویی به این مسئله است که چگونه دولت ها در نبود قدرت چیره ای، که قادر به تحمیل خواست خود به دیگران باشد، با یکدیگر همکاری خواهند کرد.

اشاره: کراسنر در این نوشته از نو بر قدرتی که دولت ها در زمینه یقین سرشت نظام بین الملل دارند تأکید می کند. او ساختار تجارت بین الملل در سده های نوزدهم و بیستم را نمونه می آورد و