میر جابر یا پیر جابر در حدود یک کیلومتری جنوب غربی روستای مقاتل، از توابع بخش کاکی شهرستان دشتی، در دامنه شرقی کوه مند دشتی، ۳۶ کیلومتری جنوب غربی خورموج- مرکز دشتی- و بر روی طول جغرافیایی ۵۱ درجه و ۲۰دقیقه، عرض جغرافیایی ۲۸ درجه و ۲۵دقیقه و بر ارتفاع ۴۵ متری از سطح دریا واقع شده و بجز قسمت غربی آن که کوه قرار دارد، سایر جهاتش به وسیله ارضی کشاورزی احاطه شده است.
 
 بقعه میر جابر به صورت اتاقی چهارضلعی و به ابعاد 4.90x5.90 متر میباشد که در سال ۱۳۸۶ خورشیدی با مصالحی چون بلوک، سیمان، سنگ و گچ نوسازی شده است. دیوارهای بنا از داخل دارای پوشش گچ و از بیرون سیمان سفید است. کف بقعه سیمانی و مفروش به موکت و دیگر فرش هاست و در جانب شرقی آن در آهنی و جدید به عرض یک متر قرار دارد.
 
بر فراز بقعه، گنبدی فلزی و ناری شکل استوار شده که در زیر آن، قبری مستطیل شکل به طول 1.64، عرض ۶۴ و ارتفاع ۴۵ سانتی متر از جنس سنگ و سیمان مشاهده می شود. روی قبر پارچه ای سبز رنگ که رویش چند کتاب ادعیه و قرآن برای استفاده زایران نهاده شده قرار دارد که فاقد کتیبه و ضریح است.
 
گفته شده، نام مدفون در این بقعه میرجابر و از اعقاب حضرت امام کاظم (علیه السلام) است؛ البته در این خصوص بجز نقل شفاهی، مدرک و منبع دیگری وجود ندارد. طبق نقل سینه به سینه و شفاهی، ایشان در عصر بنی عباس و هم زمان با آمدن امامزادگان شیخیان، یعنی امامزاده حسن و جعفر علیهما السلام و چه بسا همراه با آنان، وارد جنوب ایران، یعنی دشتی شده است.
 
از برخی مطلعان محلی شنیدم که، نسب نامه میرجابر قبلا در آرامگاه امامزادگان شیخیان نگهداری میشد؛ لذا به آن جا مراجعه کرده و با تمام تحقیق و کاوشی که انجام دادم، متاسفانه چیزی یافت نشد!
 
به هرحال، اگرچه تاکنون شخصیت میرجابر مجهول مانده و نسب نامه اش ناپیدا، حتی نمی دانیم شهید شده و یا به مرگ طبیعی از دنیا رفته است، اما از کلمه میر در ابتدای نامش و ساخت بقعه و بارگاه برای وی معلوم می گردد که، او از بزرگان و مشاهیر عصر خود به شمار می رفت و دارای جلالت شأن و شخصیتی عظیم و قابل احترام بود؛ زیرا که در گذشته بر روی مقبره هرکسی بقعه و بارگاه نمی ساخته اند.
 
بنابراین، این بقعه و بارگاه نزد مردم محل از احترام و جایگاه خاص برخوردار است؛ به طوری که پیوسته به زیارتش میروند و کرامات عدیده همچون کور کردن افراد شرور، بچه دار کردن زنان نازا و ... را از وی نقل می کنند.
 
از لحاظ امکانات، دارای یک باب آشپزخانه ، آب انبار و یک سرویس بهداشتی است. متأسفانه راه آن خاکی و در فصل زمستان، مخصوصا به هنگام بارندگی رفت و آمد در آن به سختی صورت می گیرد.
 
منابع:
۱- فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۱، ص ۱۰۲.
۲- گفت و گو با آقای حمید اسکندری از فرهنگیان و مطلعان روستا، ساکن خورموج، مورخ 1385/4/6
٣- اظهارات کهنسالان روستا.
۴- مشاهدات نگارنده، مورخ 2/ ۱۱ / 1386
 
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر اول، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 64-62